Telksinoe - ustawy

©Telksinoe s. 1/12

Opracowano na podstawie: t.j.

Dz. U. z 2016 r.

poz. 3, 1823.

U S T A W A

z dnia 23 sierpnia 2007 r.

o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym 1)

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa nieuczciwe praktyki rynkowe w działalności

gospodarczej i zawodowej oraz zasady przeciwdziałania tym praktykom

w interesie konsumentów i w interesie publicznym.

Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) przedsiębiorcy – rozumie się przez to osoby fizyczne, osoby prawne oraz

jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które prowadzą

działalność gospodarczą lub zawodową, nawet jeżeli działalność ta nie ma

charakteru zorganizowanego i ciągłego, a także osoby działające w ich

imieniu lub na ich rzecz;

2) konsumencie – rozumie się przez to konsumenta w rozumieniu przepisów

ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz.

121, z późn. zm.2));

3) produkcie – rozumie się przez to każdy towar lub usługę, w tym

nieruchomości, prawa i obowiązki wynikające ze stosunków

cywilnoprawnych;

Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2005/29/WE

Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk

handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym

oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE, 2002/65/WE

Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu

Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz. Urz. UE L

149 z 11.06.2005, str. 22).

Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej

konkurencji, z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz

Rzeczniku Ubezpieczonych i z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 827

oraz z 2015 r. poz. 4, 397, 539, 1137, 1311, 1433, 1830 i 1844.

2016-11-29

©Telksinoe s. 2/12

4) praktykach rynkowych – rozumie się przez to działanie lub zaniechanie

przedsiębiorcy, sposób postępowania, oświadczenie lub informację handlową,

w szczególności reklamę i marketing, bezpośrednio związane z promocją lub

nabyciem produktu przez konsumenta;

5) kodeksie dobrych praktyk – rozumie się przez to zbiór zasad postępowania,

a w szczególności norm etycznych i zawodowych, przedsiębiorców, którzy

zobowiązali się do ich przestrzegania w odniesieniu do jednej lub większej

liczby praktyk rynkowych;

6) propozycji nabycia produktu – rozumie się przez to informację handlową

określającą cechy produktu oraz jego cenę, w sposób właściwy dla użytego

środka komunikowania się z konsumentami, która bezpośrednio wpływa bądź

może wpływać na podjęcie przez konsumenta decyzji dotyczącej umowy;

7) decyzji dotyczącej umowy – rozumie się przez to podejmowaną przez

konsumenta decyzję, co do tego, czy, w jaki sposób i na jakich warunkach

dokona zakupu, zapłaci za produkt w całości lub w części, zatrzyma produkt,

rozporządzi nim lub wykona uprawnienie umowne związane z produktem,

bez względu na to, czy konsument postanowi dokonać określonej czynności,

czy też powstrzymać się od jej dokonania;

8) przeciętnym konsumencie – rozumie się przez to konsumenta, który jest

dostatecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny; oceny dokonuje się

z uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych

i przynależności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów,

przez którą rozumie się dającą się jednoznacznie zidentyfikować grupę

konsumentów, szczególnie podatną na oddziaływanie praktyki rynkowej lub

na produkt, którego praktyka rynkowa dotyczy, ze względu na szczególne

cechy, takie jak wiek, niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa;

9) państwie członkowskim – rozumie się przez to państwo członkowskie Unii

Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia

o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze

Gospodarczym;

10) systemie konsorcyjnym – rozumie się przez to prowadzenie działalności

gospodarczej polegającej na zarządzaniu mieniem gromadzonym w ramach

2016-11-29

©Telksinoe s. 3/12

grupy z udziałem konsumentów, utworzonej w celu sfinansowania zakupu

produktu na rzecz uczestników grupy.

Rozdział 2

Nieuczciwe praktyki rynkowe

Art. 3. Zakazane jest stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych.

Art. 4. 1. Praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec

konsumentów jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami

i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe

przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie

jej zawierania lub po jej zawarciu.

2. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę

rynkową wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także

stosowanie sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk. Praktyki te nie

podlegają ocenie w świetle przesłanek określonych w ust. 1.

3. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się prowadzenie działalności

w formie systemu konsorcyjnego lub organizowanie grupy z udziałem

konsumentów w celu finansowania zakupu w systemie konsorcyjnym. Praktyki te

nie podlegają ocenie w świetle przesłanek określonych w ust. 1.

Art. 5. 1. Praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd,

jeżeli działanie to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie

przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie

podjął.

2. Wprowadzającym w błąd działaniem może być w szczególności:

1) rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji;

2) rozpowszechnianie prawdziwych informacji w sposób mogący wprowadzać

w błąd;

3) działanie związane z wprowadzeniem produktu na rynek, które może

wprowadzać w błąd w zakresie produktów lub ich opakowań, znaków

towarowych, nazw handlowych lub innych oznaczeń indywidualizujących

przedsiębiorcę lub jego produkty, w szczególności reklama porównawcza

2016-11-29

©Telksinoe s. 4/12

w rozumieniu art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu

nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, z późn. zm.3));

4) nieprzestrzeganie kodeksu dobrych praktyk, do którego przedsiębiorca

dobrowolnie przystąpił, jeżeli przedsiębiorca ten informuje w ramach

praktyki rynkowej, że jest związany kodeksem dobrych praktyk.

3. Wprowadzające w błąd działanie może w szczególności dotyczyć:

1) istnienia produktu, jego rodzaju lub dostępności;

2) cech produktu, w szczególności jego pochodzenia geograficznego lub

handlowego, ilości, jakości, sposobu wykonania, składników, daty produkcji,

przydatności, możliwości i spodziewanych wyników zastosowania produktu,

wyposażenia dodatkowego, testów i wyników badań lub kontroli

przeprowadzanych na produkcie, zezwoleń, nagród lub wyróżnień

uzyskanych przez produkt, ryzyka i korzyści związanych z produktem;

3) obowiązków przedsiębiorcy związanych z produktem, w tym usług

serwisowych i procedury reklamacyjnej, dostawy, niezbędnych usług, części,

wymiany lub naprawy;

4) praw konsumenta, w szczególności prawa do naprawy lub wymiany produktu

na nowy albo prawa do obniżenia ceny lub do odstąpienia od umowy;

5) ceny, sposobu obliczania ceny lub istnienia szczególnej korzyści cenowej;

6) rodzaju sprzedaży, powodów stosowania przez przedsiębiorcę praktyki

rynkowej, oświadczeń i symboli dotyczących bezpośredniego lub

pośredniego sponsorowania, informacji dotyczących sytuacji gospodarczej

lub prawnej przedsiębiorcy lub jego przedstawiciela, w tym jego imienia

i nazwiska (nazwy) i majątku, kwalifikacji, statusu, posiadanych zezwoleń,

członkostwa lub powiązań oraz praw własności przemysłowej i intelektualnej

lub nagród i wyróżnień.

4. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez działanie,

należy uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia

produktu na rynek, w tym sposób jego prezentacji.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz.

959, Nr 162, poz. 1693 i Nr 172, poz. 1804, z 2005 r. Nr 10, poz. 68, z 2007 r. Nr 171, poz. 1206

oraz z 2009 r. Nr 201, poz. 1540.

2016-11-29

©Telksinoe s. 5/12

Art. 6. 1. Praktykę rynkową uznaje się za zaniechanie wprowadzające w błąd,

jeżeli pomija istotne informacje potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia

decyzji dotyczącej umowy i tym samym powoduje lub może powodować podjęcie

przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie

podjął.

2. W razie wątpliwości za istotne informacje, o których mowa w ust. 1, uważa

się informacje, które przedsiębiorca stosujący praktykę rynkową jest obowiązany

podać konsumentom na podstawie odrębnych przepisów.

3. Wprowadzającym w błąd zaniechaniem może być w szczególności:

1) zatajenie lub nieprzekazanie w sposób jasny, jednoznaczny lub we właściwym

czasie istotnych informacji dotyczących produktu;

2) nieujawnienie handlowego celu praktyki, jeżeli nie wynika on jednoznacznie

z okoliczności i jeżeli powoduje to lub może spowodować podjęcie przez

przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie

podjął.

4. W przypadku propozycji nabycia produktu, za istotne informacje, o których

mowa w ust. 1, uznaje się w szczególności:

1) istotne cechy produktu w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla danego

środka komunikowania się z konsumentami i produktu;

2) imię, nazwisko (nazwę) i adres przedsiębiorcy (siedzibę) oraz przedsiębiorcy,

na którego rzecz działa;

3) cenę uwzględniającą podatki lub, w przypadku gdy charakter produktu nie

pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w jaki

cena jest obliczana, jak również wszelkie dodatkowe opłaty za transport,

dostawę lub usługi pocztowe lub, w sytuacji gdy wcześniejsze obliczenie tych

opłat nie jest w sposób racjonalny możliwe, informację o możliwości

powstania takich dodatkowych kosztów;

4) uzgodnienia dotyczące sposobu płatności, dostawy lub wykonania produktu

oraz procedury rozpatrywania reklamacji;

5) informacje o istnieniu prawa do odstąpienia od umowy lub rozwiązania

umowy, jeżeli prawo takie wynika z ustawy lub umowy.

2016-11-29

©Telksinoe s. 6/12

5. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez zaniechanie,

należy uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia

produktu na rynek, w tym sposób jego prezentacji.

6. W przypadku gdy ze specyfiki środka komunikowania się z konsumentami

stosowanego dla danej praktyki rynkowej wynikają ograniczenia przestrzenne lub

czasowe, ograniczenia te i wszystkie środki podjęte przez przedsiębiorcę w celu

udostępnienia informacji konsumentom w inny sposób uwzględnia się przy ocenie,

czy doszło do pominięcia informacji.

Art. 7. Nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są

następujące praktyki rynkowe wprowadzające w błąd:

1) podawanie przez przedsiębiorcę informacji, że zobowiązał się on do

przestrzegania kodeksu dobrych praktyk, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

2) posługiwanie się certyfikatem, znakiem jakości lub równorzędnym

oznaczeniem, nie mając do tego uprawnienia;

3) twierdzenie, że kodeks dobrych praktyk został zatwierdzony przez organ

publiczny lub inny organ, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

4) twierdzenie, że:

a) przedsiębiorca uzyskał stosowne uprawnienie od organu publicznego lub

podmiotu prywatnego,

b) praktyki rynkowe lub produkt zostały zatwierdzone, zaaprobowane lub

uzyskały inne stosowne uprawnienie od organu publicznego lub

podmiotu prywatnego

– przy jednoczesnym niespełnieniu warunków zatwierdzenia, aprobaty lub

warunków niezbędnych do uzyskania innego stosownego uprawnienia;

5) reklama przynęta, która polega na propozycji nabycia produktu po określonej

cenie, bez ujawniania, że przedsiębiorca może mieć uzasadnione podstawy,

aby sądzić, że nie będzie w stanie dostarczyć lub zamówić u innego

przedsiębiorcy dostawy tych lub równorzędnych produktów po takiej cenie,

przez taki okres i w takich ilościach, jakie są uzasadnione, biorąc pod uwagę

produkt, zakres reklamy produktu i oferowaną cenę;

6) reklama przynęta i zamiana, która polega na propozycji nabycia produktu po

określonej cenie, a następnie odmowie pokazania konsumentom

reklamowanego produktu lub odmowie przyjęcia zamówień na produkt lub

2016-11-29

©Telksinoe s. 7/12

dostarczenia go w racjonalnym terminie lub demonstrowaniu wadliwej próbki

produktu, z zamiarem promowania innego produktu;

7) twierdzenie, że produkt będzie dostępny jedynie przez bardzo ograniczony

czas lub że będzie on dostępny na określonych warunkach przez bardzo

ograniczony czas, jeżeli jest to niezgodne z prawdą, w celu nakłonienia

konsumenta do podjęcia natychmiastowej decyzji dotyczącej umowy

i pozbawienia go możliwości świadomego wyboru produktu;

8) zobowiązanie się do zapewnienia usług serwisowych konsumentom,

z którymi przedsiębiorca przed zawarciem umowy komunikował się w języku

niebędącym językiem urzędowym państwa członkowskiego, na którego

terytorium przedsiębiorca ma swoją siedzibę, a następnie udostępnienie takich

usług jedynie w innym języku, bez wyraźnego poinformowania o tym

konsumenta przed zawarciem przez niego umowy;

9) twierdzenie lub wywoływanie wrażenia, że sprzedaż produktu jest zgodna

z prawem, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

10) prezentowanie uprawnień przysługujących konsumentom z mocy prawa, jako

cechy wyróżniającej ofertę przedsiębiorcy;

11) kryptoreklama, która polega na wykorzystywaniu treści publicystycznych

w środkach masowego przekazu w celu promocji produktu w sytuacji gdy

przedsiębiorca zapłacił za tę promocję, a nie wynika to wyraźnie z treści lub

z obrazów lub dźwięków łatwo rozpoznawalnych przez konsumenta;

12) przedstawianie nierzetelnych informacji dotyczących rodzaju i stopnia

ryzyka, na jakie będzie narażone bezpieczeństwo osobiste konsumenta lub

jego rodziny, w przypadku gdy nie nabędzie produktu;

13) reklamowanie produktu podobnego do produktu innego przedsiębiorcy

w sposób celowo sugerujący konsumentowi, że produkt ten został wykonany

przez tego samego przedsiębiorcę, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

14) zakładanie, prowadzenie lub propagowanie systemów promocyjnych typu

piramida, w ramach których konsument wykonuje świadczenie w zamian za

możliwość otrzymania korzyści materialnych, które są uzależnione przede

wszystkim od wprowadzenia innych konsumentów do systemu, a nie od

sprzedaży lub konsumpcji produktów;

2016-11-29

©Telksinoe s. 8/12

15) twierdzenie, że przedsiębiorca wkrótce zakończy działalność lub zmieni

miejsce jej wykonywania, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

16) twierdzenie, że nabycie produktu jest w stanie zwiększyć szanse na wygraną

w grach losowych;

17) twierdzenie, że produkt jest w stanie leczyć choroby, zaburzenia lub wady

rozwojowe, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

18) przekazywanie nierzetelnych informacji dotyczących warunków rynkowych

lub dostępności produktu, z zamiarem nakłonienia konsumenta do zakupu

produktu na warunkach mniej korzystnych niż warunki rynkowe;

19) twierdzenie, w ramach praktyki rynkowej, że organizowany jest konkurs lub

promocja z nagrodami, a następnie nieprzyznanie opisanych nagród lub ich

odpowiedniego ekwiwalentu;

20) prezentowanie produktu jako „gratis”, „darmowy”, „bezpłatny” lub

w podobny sposób, jeżeli konsument musi uiścić jakąkolwiek należność,

z wyjątkiem bezpośrednich kosztów związanych z odpowiedzią na praktykę

rynkową, odbiorem lub dostarczeniem produktu;

21) umieszczanie w materiałach marketingowych faktury lub podobnego

dokumentu, sugerującego obowiązek zapłaty, który wywołuje u konsumenta

wrażenie, że już zamówił reklamowany produkt, mimo że tego nie zrobił;

22) twierdzenie lub stwarzanie wrażenia, że sprzedawca nie działa w celu

związanym z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, lub podawanie

się za konsumenta, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

23) wywoływanie u konsumenta wrażenia, że usługi serwisowe dotyczące danego

produktu są dostępne w państwie członkowskim innym niż państwo

członkowskie, w którym produkt ten został sprzedany, jeżeli jest to niezgodne

z prawdą.

Art. 8. 1. Praktykę rynkową uznaje się za agresywną, jeżeli przez

niedopuszczalny nacisk w znaczny sposób ogranicza lub może ograniczyć swobodę

wyboru przeciętnego konsumenta lub jego zachowanie względem produktu, i tym

samym powoduje lub może powodować podjęcie przez niego decyzji dotyczącej

umowy, której inaczej by nie podjął.

2. Za niedopuszczalny nacisk uważa się każdy rodzaj wykorzystania przewagi

wobec konsumenta, w szczególności użycie lub groźbę użycia przymusu

2016-11-29

©Telksinoe s. 9/12

fizycznego lub psychicznego, w sposób znacznie ograniczający zdolność

przeciętnego konsumenta do podjęcia świadomej decyzji dotyczącej umowy.

3. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa jest agresywna, należy uwzględnić

wszystkie jej cechy i okoliczności wprowadzenia produktu na rynek,

a w szczególności:

1) czas, miejsce, rodzaj lub uciążliwość danej praktyki;

2) celowe wykorzystanie przez przedsiębiorcę przymusowego położenia

konsumenta lub innych okoliczności na tyle poważnych, że ograniczają one

zdolność konsumenta do podjęcia świadomej decyzji dotyczącej umowy;

3) uciążliwe lub niewspółmierne bariery pozaumowne, które przedsiębiorca

wykorzystuje, aby przeszkodzić konsumentowi w wykonaniu jego praw

umownych, w tym prawa do odstąpienia i wypowiedzenia umowy lub do

rezygnacji na rzecz innego produktu lub przedsiębiorcy;

4) groźby podjęcia działania niezgodnego z prawem lub użycie obraźliwych

sformułowań bądź sposobów zachowania.

Art. 9. Nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są

następujące agresywne praktyki rynkowe:

1) wywoływanie wrażenia, że konsument nie może opuścić pomieszczeń

przedsiębiorcy bez zawarcia umowy;

2) składanie wizyt w miejscu zamieszkania konsumenta, nawet jeżeli nie

przebywa on tam z zamiarem stałego pobytu, ignorując prośbę konsumenta

o jego opuszczenie lub zaprzestanie takich wizyt, z wyjątkiem przypadków

egzekwowania zobowiązań umownych, w zakresie dozwolonym przez

obowiązujące przepisy;

3) uciążliwe i niewywołane działaniem albo zaniechaniem konsumenta

nakłanianie do nabycia produktów przez telefon, faks, pocztę elektroniczną

lub inne środki porozumiewania się na odległość, z wyjątkiem przypadków

egzekwowania zobowiązań umownych, w zakresie dozwolonym przez

obowiązujące przepisy;

4) żądanie od konsumenta zgłaszającego roszczenie, w związku z umową

ubezpieczenia, przedstawienia dokumentów, których w sposób racjonalny nie

można uznać za istotne dla ustalenia zasadności roszczenia, lub nieudzielanie

odpowiedzi na stosowną korespondencję, w celu nakłonienia konsumenta do

2016-11-29

odstąpienia od zamiaru wykonania jego praw wynikających z umowy

ubezpieczenia;

5) umieszczanie w reklamie bezpośredniego wezwania dzieci do nabycia

reklamowanych produktów lub do nakłonienia rodziców lub innych osób

dorosłych do kupienia im reklamowanych produktów;

6) żądanie natychmiastowej lub odroczonej zapłaty za produkty bądź zwrotu lub

przechowania produktów, które zostały dostarczone przez przedsiębiorcę, ale

nie zostały zamówione przez konsumenta;

7) informowanie konsumenta o tym, że jeżeli nie nabędzie produktu,

przedsiębiorcy może grozić utrata pracy lub środków do życia;

8) wywoływanie wrażenia, że konsument już uzyskał, uzyska bezwarunkowo lub

po wykonaniu określonej czynności nagrodę lub inną porównywalną korzyść,

gdy w rzeczywistości nagroda lub inna porównywalna korzyść nie istnieje lub

uzyskanie nagrody lub innej porównywalnej korzyści uzależnione jest od

wpłacenia przez konsumenta określonej kwoty pieniędzy lub poniesienia

innych kosztów.

Art. 10. 1. Nieuczciwą praktyką rynkową jest prowadzenie działalności

w formie systemu konsorcyjnego.

2. Nieuczciwą praktyką rynkową jest również organizowanie grupy

z udziałem konsumentów w celu finansowania zakupu w systemie konsorcyjnym.

Art. 11. 1. Nieuczciwą praktyką rynkową jest stosowanie kodeksu dobrych

praktyk, którego postanowienia są sprzeczne z prawem.

2. Nieuczciwej praktyki rynkowej dopuszcza się twórca kodeksu dobrych

praktyk, którego postanowienia są sprzeczne z prawem.

3. W razie wątpliwości za twórcę kodeksu dobrych praktyk uważa się każdy

podmiot, w szczególności przedsiębiorcę lub związek przedsiębiorców,

odpowiedzialny za przygotowanie i wprowadzenie w życie lub nadzór nad

przestrzeganiem kodeksu dobrych praktyk.

Rozdział 3

Odpowiedzialność cywilna

Art. 12. 1. W razie dokonania nieuczciwej praktyki rynkowej konsument,

którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać:

2016-11-29

1) zaniechania tej praktyki;

2) usunięcia skutków tej praktyki;

3) złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści

i w odpowiedniej formie;

4) naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych, w szczególności

żądania unieważnienia umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu

świadczeń oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów związanych z nabyciem

produktu;

5) zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny

związany ze wspieraniem kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego

lub ochroną konsumentów.

2. Z roszczeniami, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 3 i 5, mogą również

wystąpić:

1) Rzecznik Praw Obywatelskich;

2) Rzecznik Finansowy;

3) krajowa lub regionalna organizacja, której celem statutowym jest ochrona

interesów konsumentów;

4) powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów.

Art. 13. Ciężar dowodu, że dana praktyka rynkowa nie stanowi nieuczciwej

praktyki wprowadzającej w błąd spoczywa na przedsiębiorcy, któremu zarzuca się

stosowanie nieuczciwej praktyki rynkowej.

Art. 14. Roszczenia z tytułu nieuczciwej praktyki rynkowej, o których mowa

w art. 12 ust. 1 pkt 1–3 i 5, ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech. Bieg

przedawnienia rozpoczyna się oddzielnie, co do każdego naruszenia.

Rozdział 4

Przepisy karne

Art. 15. 1. Kto stosuje agresywną praktykę rynkową, podlega karze grzywny.

2016-11-29

2. W sprawach o czyny, o których mowa w ust. 1, orzekanie następuje

w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania

w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r. poz. 395, z późn. zm.4)).

Art. 16. 1. Kto stosuje nieuczciwą praktykę rynkową polegającą na

zarządzaniu mieniem gromadzonym w ramach grupy z udziałem konsumentów

w celu finansowania zakupu produktu w systemie konsorcyjnym, podlega karze

pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

2. Tej samej karze podlega, kto stosuje nieuczciwą praktykę rynkową

polegającą na organizowaniu grupy konsumentów, o której mowa w ust. 1.

3. Jeżeli wartość mienia zgromadzonego w celu finansowania zakupów

w systemie konsorcyjnym jest wielka, sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 2,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

4. Karom określonym w ust. 1–3 podlega także ten, kto dopuszcza się czynów

w nich określonych, działając w imieniu lub w interesie przedsiębiorcy

prowadzącego działalność gospodarczą określoną w art. 10 ust. 1 lub 2.

Art. 17. 1. Ściganie przewidzianych w ustawie przestępstw następuje na

wniosek pokrzywdzonego, a wykroczenia na żądanie pokrzywdzonego.

2. Z wnioskiem o ściganie przestępstw określonych w art. 16 mogą wystąpić

także podmioty, o których mowa w art. 12 ust. 2.

3. Z żądaniem ścigania wykroczenia określonego w art. 15 mogą wystąpić

także podmioty, o których mowa w art. 12 ust. 2.

Rozdział 5

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepis przejściowy i końcowy

Art. 18–20. (pominięte)5)

Art. 21. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia6).

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 765 i

1247, z 2014 r. poz. 486, 579, 786 i 969 oraz z 2015 r. poz. 21, 396, 841, 1186, 1269, 1549, 1707

i 1855.

Zamieszczone w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 grudnia

2015 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym

praktykom rynkowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 3).

Ustawa została ogłoszona w dniu 20 września 2007 r.

2016-11-29