Wyszukiwarka ustaw

2018 Pozycja 5

©Telksinoe s. 1/64

Dz. U. 2018 poz. 5

Opracowano na podstawie: t.j.

Dz. U. z 2019 r.

poz. 825,

Dz. U. z 2020 r.

poz. 190.

U S T A W A

z dnia 8 grudnia 2017 r.

o Sądzie Najwyższym

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Sąd Najwyższy jest organem władzy sądowniczej, powołanym do:

1) sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez:

a) zapewnienie zgodności z prawem i jednolitości orzecznictwa sądów

powszechnych i sądów wojskowych przez rozpoznawanie środków

odwoławczych oraz podejmowanie uchwał rozstrzygających

zagadnienia prawne,

b) kontrolę nadzwyczajną prawomocnych orzeczeń sądowych w celu

zapewnienia ich zgodności z zasadą demokratycznego państwa

prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej

przez rozpoznawanie skarg nadzwyczajnych;

2) rozpatrywania spraw dyscyplinarnych w zakresie określonym w ustawie;

3) rozpoznawania protestów wyborczych oraz stwierdzania ważności wyborów

do Sejmu i Senatu, wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, wyborów

do Parlamentu Europejskiego oraz rozpoznawania protestów przeciwko waż-

ności referendum ogólnokrajowego i referendum konstytucyjnego oraz

stwierdzania ważności referendum;

4) opiniowania projektów ustaw i innych aktów normatywnych, na podstawie

których orzekają i funkcjonują sądy, a także innych projektów ustaw

w zakresie, w jakim mają one wpływ na sprawy należące do właściwości Sądu

Najwyższego;

5) wykonywania innych czynności określonych w ustawach.

Art. 2. Sąd Najwyższy ma siedzibę w Warszawie.

13.02.2020

©Telksinoe s. 2/64

Art. 3. Sąd Najwyższy dzieli się na Izby:

1) Cywilną;

2) Karną;

3) Pracy i Ubezpieczeń Społecznych;

4) Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych;

5) Dyscyplinarną.

Art. 4. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii Kolegium

Sądu Najwyższego, określi, w drodze rozporządzenia, regulamin Sądu

Najwyższego, w którym ustali liczbę stanowisk sędziego Sądu Najwyższego nie

mniejszą niż 120, w tym ich liczbę w poszczególnych izbach, wewnętrzną

organizację Sądu Najwyższego, zasady wewnętrznego postępowania oraz

szczegółowy zakres i sposób wykonywania czynności przez asystentów sędziego,

biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia sprawnego funkcjonowania Sądu

Najwyższego, jego izb i organów, specyfikę postępowań prowadzonych przed

Sądem Najwyższym, w tym postępowań dyscyplinarnych, oraz liczbę i rodzaj

rozpoznawanych spraw.

Art. 5. § 1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego corocznie składa

Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej oraz Krajowej Radzie Sądownictwa

informację o działalności Sądu Najwyższego oraz stwierdzonych w związku z nią

istotnych problemach, w tym wynikających z orzecznictwa. Do informacji

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego dołącza informację Prezesa Sądu Najwyższego

kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej o działalności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego.

§ 2. Informację, o której mowa w § 1, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego

składa również Sejmowi i Senatowi. Głosowania w sprawie informacji nie

przeprowadza się.

Art. 6. § 1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego przedstawia właściwym

organom uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach lub lukach w prawie,

których usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia praworządności, sprawiedliwości

społecznej i spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 2. Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej

przedstawia właściwym organom uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach lub

13.02.2020

©Telksinoe s. 3/64

lukach w prawie, których usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia sprawnego

rozpoznawania spraw należących do właściwości tej izby lub ograniczenia liczby

przewinień dyscyplinarnych.

Art. 7. § 1. Projekt dochodów i wydatków Sądu Najwyższego, w brzmieniu

uchwalonym przez Kolegium Sądu Najwyższego, minister właściwy do spraw

finansów publicznych włącza do projektu budżetu państwa.

§ 2. Kolegium Sądu Najwyższego włącza projekt dochodów i wydatków

związanych z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej, w brzmieniu uchwalonym

przez zgromadzenie sędziów Izby Dyscyplinarnej, do projektu dochodów

i wydatków Sądu Najwyższego.

§ 3. W zakresie wykonywania budżetu Sądu Najwyższego Pierwszemu

Prezesowi Sądu Najwyższego przysługują uprawnienia ministra właściwego do

spraw finansów publicznych.

§ 4. W zakresie wykonywania budżetu Sądu Najwyższego związanego

z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej uprawnienia ministra właściwego do

spraw finansów publicznych przysługują Prezesowi Sądu Najwyższego

kierującemu pracą Izby Dyscyplinarnej.

§ 5. Przeniesienia wydatków skutkujące zmniejszeniem wydatków

związanych z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej wymagają zgody Prezesa

Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej.

§ 6. Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej wykonuje

budżet Sądu Najwyższego w zakresie związanym z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej.

Art. 8. Sąd Najwyższy niezwłocznie publikuje wydane przez siebie

orzeczenie, a po sporządzeniu jego uzasadnienia – również uzasadnienie

orzeczenia, w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Sądu Najwyższego.

Art. 9. Sąd Najwyższy może wydawać zbiór swoich orzeczeń. Nazwa

„Orzecznictwo Sądu Najwyższego” z oznaczeniem odpowiedniej izby podlega

ochronie prawnej.

Art. 9a. § 1. Sąd Najwyższy jest administratorem danych osobowych

przetwarzanych w postępowaniach sądowych.

13.02.2020

©Telksinoe s. 4/64

§ 2. Do przetwarzania danych osobowych w postępowaniach sądowych

przepisów art. 15, art. 16 – w zakresie, w jakim przepisy szczególne przewidują

odrębny tryb sprostowania, oraz art. 18 i art. 19 rozporządzenia Parlamentu

Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony

osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie

swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE

(ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str.

1, z późn. zm.1)), zwanego dalej „rozporządzeniem 2016/679”, nie stosuje się.

§ 3. W związku z przetwarzaniem danych osobowych w postępowaniach

sądowych wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 13 rozporządzenia

2016/679, następuje przez umieszczenie informacji określonych w art. 13 ust. 2

rozporządzenia 2016/679 w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie

podmiotowej oraz w widocznym miejscu w budynku Sądu Najwyższego.

Art. 10. § 1. W zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się

odpowiednio przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów

powszechnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 52, 55, 60 i 125).

§ 2. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do pracowników Sądu

Najwyższego niebędących sędziami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy

z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U.

z 2018 r. poz. 1915), a w zakresie nieuregulowanym także w tej ustawie – przepisy

ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.2)).

Rozdział 2

Organy Sądu Najwyższego

Art. 11. Organami Sądu Najwyższego są Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego, Prezes Sądu Najwyższego, Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu

Najwyższego, zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego oraz Kolegium Sądu

Najwyższego.

1)

Zmiana wymienionego rozporządzenia została ogłoszona w Dz. Urz. UE L 127 z 23.05.2018,

str. 2.

2)

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1000,

1076, 1608, 1629, 2215, 2244, 2245, 2377 i 2432.

13.02.2020

©Telksinoe s. 5/64

Art. 12. § 1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego jest powoływany przez

Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na sześcioletnią kadencję spośród

5 kandydatów wybranych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu

Najwyższego i może zostać ponownie powołany tylko raz. Osoba powołana na

stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego może zajmować to stanowisko

tylko do czasu przejścia w stan spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo

wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego.

§ 2. Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego wybiera kandydatów

na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego spośród sędziów Sądu

Najwyższego w stanie czynnym, nie później niż na 6 tygodni przed upływem

kadencji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego albo w terminie 14 dni od dnia

przejścia w stan spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo wygaśnięcia

stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego albo zrzeczenia się stanowiska

Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

Art. 13. § 1. Każdy sędzia Sądu Najwyższego ma prawo zgłosić jednego

kandydata na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

§ 2. Zgłoszenia kandydata dokonuje się przewodniczącemu Zgromadzenia

Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego dokonującemu wyboru, o którym mowa

w art. 12 § 2, niezwłocznie po jego rozpoczęciu.

§ 3. Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego dokonującemu

wyboru, o którym mowa w art. 12 § 2, przewodniczy Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego, a w przypadku, gdy nie jest to możliwe lub gdy zgłoszono jego

kandydaturę – Sędzia Sądu Najwyższego, którego kandydatura nie została

zgłoszona, wyznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 4. Do dokonania przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego

wyboru kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,

wymagana jest obecność co najmniej 84 członków Zgromadzenia Ogólnego

Sędziów Sądu Najwyższego. Jeżeli wyboru nie dokonano ze względu na brak

wymaganego kworum, do dokonania wyboru na kolejnym posiedzeniu wymagana

jest obecność co najmniej 75 członków Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu

Najwyższego. Jeżeli także na tym posiedzeniu wyboru nie dokonano ze względu na

brak wymaganego kworum, wybór może zostać dokonany na kolejnym posiedzeniu

w przypadku obecności co najmniej 32 członków Zgromadzenia Ogólnego

13.02.2020

©Telksinoe s. 6/64

Sędziów Sądu Najwyższego. Posiedzenia, o których mowa w zdaniu drugim

i trzecim, zwołuje się na dzień przypadający nie później niż w terminie 5 dni od

daty odbycia poprzedniego posiedzenia.

§ 5. Każdy sędzia uczestniczący w głosowaniu może oddać tylko jeden głos.

Głosowanie jest tajne.

§ 6. Kandydatami na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego

wybranymi przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego są kandydaci,

którzy uzyskali największą liczbę głosów. Jeżeli dwóch lub więcej kandydatów

na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego uzyskało równą liczbę

głosów, w wyniku czego nie jest możliwe wybranie pięciu kandydatów,

przeprowadza się ponowne głosowanie z udziałem tylko tych kandydatów. Przepis

§ 5 stosuje się.

§ 7. Niezwłocznie po wybraniu kandydatów na stanowisko Pierwszego

Prezesa Sądu Najwyższego, przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego Sędziów

Sądu Najwyższego albo inna osoba wskazana przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów

Sądu Najwyższego przekazuje Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej listę

kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wybranych

przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego, wraz z protokołem głosowania.

§ 8. Po przekazaniu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej listy

kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wybranych

przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego, wraz z protokołem

głosowania, nie jest dopuszczalne zwołanie Zgromadzenia Ogólnego Sędziów

Sądu Najwyższego w celu wyboru kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa

Sądu Najwyższego.

Art. 13a. § 1. Jeżeli kandydaci na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego nie zostali wybrani zgodnie z zasadami określonymi w ustawie,

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznie powierza wykonywanie

obowiązków Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wskazanemu przez siebie

sędziemu Sądu Najwyższego.

§ 2. W terminie tygodnia od dnia powierzenia wykonywania obowiązków

Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego sędzia, któremu obowiązki te powierzono,

zwołuje Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego, któremu

13.02.2020

©Telksinoe s. 7/64

przewodniczy, w celu wyboru kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

§ 3. Do dokonania wyboru kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa

Sądu Najwyższego przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego

wymagana jest obecność co najmniej 32 członków Zgromadzenia Ogólnego

Sędziów Sądu Najwyższego. Przepisy art. 13 § 1, 2 i 5–7 stosuje się.

Art. 14. § 1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego kieruje pracami Sądu

Najwyższego i reprezentuje Sąd Najwyższy na zewnątrz, w szczególności:

1) powołuje i odwołuje, na wniosek Prezesa Sądu Najwyższego kierującego

pracą danej izby, przewodniczących wydziałów w tej izbie;

2) reprezentuje Sąd Najwyższy przed Trybunałem Konstytucyjnym lub

w pracach komisji sejmowych i senackich albo wyznacza inną osobę

reprezentującą Sąd Najwyższy;

3) opiniuje i przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej kandydatów

na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego, wybranych przez zgromadzenie

sędziów izby Sądu Najwyższego;

4) (uchylony)

5) przedstawia Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego projekt

informacji, o której mowa w art. 5 § 1 zdanie pierwsze;

6) określa, po zasięgnięciu opinii Kolegium Sądu Najwyższego, w drodze

zarządzenia, regulamin Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,

organizację i zakres działania sekretariatów sądowych oraz innych jednostek

administracyjnych w Sądzie Najwyższym, regulamin Biura Studiów i Analiz

Sądu Najwyższego, a także regulamin pracy i wynagradzania pracowników

Sądu Najwyższego niebędących sędziami;

7) wykonuje określone w ustawie czynności związane z wyborem ławników

Sądu Najwyższego;

8) wykonuje inne czynności określone w ustawie, regulaminie Sądu

Najwyższego i innych aktach normatywnych.

§ 2. W czasie nieobecności Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zastępuje

go wyznaczony przez niego Prezes Sądu Najwyższego, a w przypadku

niemożności wyznaczenia – Prezes Sądu Najwyższego najstarszy służbą na

stanowisku sędziego.

13.02.2020

©Telksinoe s. 8/64

Art. 15. § 1. Prezes Sądu Najwyższego kieruje pracą danej izby.

§ 2. Prezes Sądu Najwyższego jest powoływany przez Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego, na trzyletnią kadencję spośród 3 kandydatów wybranych przez

zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego i może zostać ponownie powołany

tylko dwukrotnie. Osoba powołana na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego może

zajmować to stanowisko tylko do czasu przejścia w stan spoczynku, przeniesienia

w stan spoczynku albo wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego.

§ 3. Do kandydatów na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego oraz ich

wyboru przez zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego przepisy art. 12 § 2

i art. 13 stosuje się odpowiednio.

Art. 16. § 1. Samorząd sędziów Sądu Najwyższego stanowią wszyscy

sędziowie Sądu Najwyższego w stanie czynnym. W skład samorządu nie wchodzą

sędziowie delegowani do pełnienia czynności sędziowskich w Sądzie

Najwyższym.

§ 2. Organami samorządu sędziów Sądu Najwyższego są Zgromadzenie

Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego, zgromadzenie sędziów izby Sądu

Najwyższego oraz Kolegium Sądu Najwyższego.

Art. 17. § 1. Do kompetencji Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu

Najwyższego należy:

1) dokonywanie wyboru 5 kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego oraz przedstawianie ich Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej;

2) rozpatrywanie projektu informacji, o której mowa w art. 5 § 1 zdanie

pierwsze, i przyjmowanie tej informacji;

3) rozpatrywanie innych spraw z inicjatywy Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego, Prezesa Sądu Najwyższego, Kolegium Sądu Najwyższego lub

co najmniej 5 sędziów Sądu Najwyższego;

4) podejmowanie uchwał w innych ważnych sprawach dotyczących Sądu Najwyższego.

13.02.2020

©Telksinoe s. 9/64

§ 2. Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego przewodniczy

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, z uwzględnieniem art. 13 § 3, art. 13a § 2

oraz art. 14 § 2.

§ 2a. O terminie i porządku posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego Sędziów

Sądu Najwyższego Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zawiadamia sędziów Sądu

Najwyższego najpóźniej 7 dni przed dniem posiedzenia, z uwzględnieniem

art. 13 § 4 zdanie czwarte i art. 13a § 2.

§ 3. Do podjęcia uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu

Najwyższego wymagana jest obecność co najmniej 2/3 liczby sędziów każdej z izb.

Uchwały zapadają zwykłą większością głosów. Głosowanie jest tajne, jeżeli

żądanie takie zgłosi co najmniej 3 sędziów z obecnych na posiedzeniu członków zgromadzenia.

Art. 18. Do wzięcia udziału w Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Sądu

Najwyższego zwoływanym w celu przedstawienia informacji, o której mowa

w art. 5 § 1, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zaprasza Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej oraz przedstawicieli innych organów władzy publicznej.

Art. 19. § 1. Do kompetencji zgromadzenia sędziów izby Sądu Najwyższego należy:

1) dokonywanie wyboru 3 kandydatów na stanowisko Prezesa Sądu

Najwyższego kierującego pracą danej izby;

2) rozpatrywanie projektu informacji o działalności izby oraz stwierdzonych

w związku z nią istotnych problemach, w tym wynikających z orzecznictwa

izby oraz przyjmowanie tej informacji;

3) opiniowanie przedstawionych przez Prezesa Sądu Najwyższego kandydatów

na stanowiska przewodniczących wydziałów w danej izbie;

4) wybór 2 członków oraz 1 zastępcy członka Kolegium Sądu Najwyższego;

5) rozpatrywanie innych problemów dotyczących funkcjonowania izby.

§ 2. Zgromadzeniu sędziów izby Sądu Najwyższego przewodniczy Prezes

Sądu Najwyższego kierujący pracą danej izby.

§ 3. Do podjęcia uchwały zgromadzenia sędziów izby Sądu Najwyższego

wymagana jest obecność co najmniej 2/3 liczby sędziów tej izby. Uchwały

13.02.2020

©Telksinoe s. 10/64

zapadają zwykłą większością głosów. Głosowanie jest tajne, jeżeli żądanie takie

zgłosi 1 z obecnych na posiedzeniu członków zgromadzenia.

Art. 20. W zakresie dotyczącym Izby Dyscyplinarnej oraz sędziów

orzekających w Izbie Dyscyplinarnej uprawnienia Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego określone w:

1) art. 14 § 1 pkt 1 i 7, art. 31 § 1, art. 35 § 2, art. 36 § 6, art. 40 § 1 i 4

i art. 51 § 7 i 14 – wykonuje Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby

Dyscyplinarnej;

2) art. 14 § 1 pkt 2 oraz art. 55 § 3 zdanie drugie – Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego wykonuje w porozumieniu z Prezesem Sądu Najwyższego

kierującym pracą Izby Dyscyplinarnej.

Art. 21. § 1. Kolegium Sądu Najwyższego tworzą Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego, Prezesi Sądu Najwyższego oraz sędziowie wybrani przez

zgromadzenia sędziów izby Sądu Najwyższego na okres 3 lat.

§ 2. Przewodniczącym Kolegium Sądu Najwyższego jest Pierwszy Prezes

Sądu Najwyższego.

§ 3. Do podjęcia uchwały Kolegium Sądu Najwyższego wymagana jest

obecność co najmniej 2/3 liczby członków Kolegium Sądu Najwyższego. Uchwały

zapadają zwykłą większością głosów. W przypadku równej liczby głosów

rozstrzyga głos przewodniczącego.

Art. 22. § 1. Kolegium Sądu Najwyższego przygotowuje stanowisko

w sprawach związanych z działalnością Sądu Najwyższego oraz współdziała

z Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego w celu zapewnienia prawidłowego

funkcjonowania Sądu Najwyższego.

§ 2. Do kompetencji Kolegium Sądu Najwyższego należy w szczególności:

1) opiniowanie projektów aktów, o których mowa w art. 4, art. 14 § 1 pkt 6

i art. 98 § 2 i 3;

2) (uchylony)

3) opiniowanie kandydatów na stanowiska kierownicze w jednostkach

administracyjnych Sądu Najwyższego;

4) uchwalanie projektu dochodów i wydatków Sądu Najwyższego;

5) ustalanie liczby ławników Sądu Najwyższego;

13.02.2020

©Telksinoe s. 11/64

6) wybór Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcy.

Rozdział 3

Właściwość izb Sądu Najwyższego

Art. 23. Do właściwości Izby Cywilnej należą sprawy z zakresu prawa

cywilnego, gospodarczego, rodzinnego i opiekuńczego, a także sprawy dotyczące

rejestracji przedsiębiorców i rejestracji zastawów.

Art. 24. Do właściwości Izby Karnej należą sprawy rozpoznawane na

podstawie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego

(Dz. U. z 2018 r. poz. 1987 i 2399 oraz z 2019 r. poz. 150), ustawy z dnia

10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2018 r. poz. 1958, 2192,

2193, 2227 i 2354), ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania

w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2018 r. poz. 475, z późn. zm.3)), oraz inne

sprawy, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks

postępowania karnego, a także sprawy podlegające orzecznictwu sądów wojskowych.

Art. 25. Do właściwości Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych należą

sprawy z zakresu prawa pracy, ubezpieczeń społecznych, sprawy o roszczenia

twórców wynalazków, wzorów użytkowych i przemysłowych oraz topografii

układów scalonych o wynagrodzenie, sprawy rejestrowe, z wyłączeniem spraw

dotyczących rejestracji przedsiębiorców i rejestracji zastawów.

Art. 26. 1. Do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw

Publicznych należy rozpatrywanie skarg nadzwyczajnych, rozpoznawanie

protestów wyborczych i protestów przeciwko ważności referendum

ogólnokrajowego i referendum konstytucyjnego oraz stwierdzanie ważności

wyborów i referendum, inne sprawy z zakresu prawa publicznego, w tym sprawy

z zakresu ochrony konkurencji, regulacji energetyki, telekomunikacji i transportu

kolejowego oraz sprawy, w których złożono odwołanie od decyzji

Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a także skargi dotyczące

3)

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1039,

1387, 1467, 1481 i 2077 oraz z 2019 r. poz. 76.

13.02.2020

©Telksinoe s. 12/64

przewlekłości postępowania przed sądami powszechnymi i wojskowymi oraz Sądem Najwyższym.

§ 2. Do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych

należy rozpoznawanie wniosków lub oświadczeń dotyczących wyłączenia sędziego

albo o oznaczenie sądu, przed którym ma się toczyć postępowanie, obejmujących

zarzut braku niezależności sądu lub braku niezawisłości sędziego. Sąd

rozpoznający sprawę przekazuje niezwłocznie wniosek Prezesowi Izby Kontroli

Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych celem nadania mu dalszego biegu na zasadach

określonych w odrębnych przepisach. Przekazanie wniosku Prezesowi Izby

Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych nie wstrzymuje biegu toczącego się postępowania.

§ 3. Wniosek, o którym mowa w § 2, pozostawia się bez rozpoznania, jeżeli

obejmuje ustalenie oraz ocenę zgodności z prawem powołania sędziego lub jego

umocowania do wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości.

§ 4. Do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych

należy rozpoznawanie skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego

orzeczenia Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, sądów wojskowych oraz

sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego, jeżeli

niezgodność z prawem polega na podważeniu statusu osoby powołanej do pełnienia

urzędu na stanowisku sędziego, która wydała orzeczenie w sprawie.

§ 5. Do postępowania w sprawach, o których mowa w § 4, stosuje się

odpowiednie przepisy o stwierdzeniu niezgodności z prawem prawomocnych

orzeczeń, a w sprawach karnych przepisy o wznowieniu postępowania sądowego

zakończonego prawomocnym orzeczeniem. Nie jest konieczne

uprawdopodobnienie ani wyrządzenie szkody, spowodowanej przez wydanie

orzeczenia, którego skarga dotyczy.

§ 6. Skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego

orzeczenia, o którym mowa w § 4, można wnieść do Sądu Najwyższego – Izby

Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, z pominięciem sądu, który wydał

zaskarżone orzeczenie, a także w razie nieskorzystania przez stronę

z przysługujących jej środków prawnych, w tym skargi nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego.

Art. 27. § 1. Do właściwości Izby Dyscyplinarnej należą sprawy:

13.02.2020

©Telksinoe s. 13/64

1) dyscyplinarne:

a) sędziów Sądu Najwyższego,

b) rozpatrywane przez Sąd Najwyższy w związku z postępowaniami

dyscyplinarnymi prowadzonymi na podstawie ustaw:

– z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2018 r. poz. 1184, 1467, 1669 i 2193),

– z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2115 i 2193),

– z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 540),

– z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych

(Dz. U. z 2018 r. poz. 1921 oraz z 2019 r. poz. 125),

– z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji

Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z 2018 r.

poz. 2032 i 2529 oraz z 2019 r. poz. 131),

– z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych,

– z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2017 r.

poz. 1767, z 2018 r. poz. 5, 1000, 1443 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 125),

– z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. poz. 771,

1443, 1669 i 2244 oraz z 2019 r. poz. 55);

1a) o zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej lub tymczasowe

aresztowanie sędziów, asesorów sądowych, prokuratorów i asesorów

prokuratury;

2) z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych dotyczące sędziów Sądu

Najwyższego;

3) z zakresu przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego w stan spoczynku.

§ 2. Izba Dyscyplinarna składa się z:

1) Wydziału Pierwszego;

2) Wydziału Drugiego.

§ 3. Wydział Pierwszy rozpatruje w szczególności sprawy:

1) sędziów Sądu Najwyższego;

13.02.2020

©Telksinoe s. 14/64

2) Sędziów, asesorów sądowych, prokuratorów i asesorów prokuratury

dotyczące:

a) przewinień dyscyplinarnych, rozpoznawane w pierwszej instancji przez

Sąd Najwyższy,

b) zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej lub

tymczasowe aresztowanie.

§ 4. Wydział Drugi rozpatruje w szczególności:

1) odwołania od orzeczeń sądów dyscyplinarnych pierwszej instancji

w sprawach sędziów, asesorów sądowych, prokuratorów i asesorów

prokuratury oraz postanowień i zarządzeń zamykających drogę do wydania wyroku;

2) kasacje od orzeczeń dyscyplinarnych;

3) odwołania od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa.

Art. 28. § 1. W przypadku, gdy Prezes Sądu Najwyższego uzna, że sprawa

nie należy do właściwości izby, której pracą kieruje, przekazuje sprawę do

właściwej izby.

§ 2. Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą izby, do której sprawa została

przekazana, uznając, że izba ta nie jest właściwa do jej rozpoznania, zwraca się do

Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o wskazanie właściwej izby. Pierwszy

Prezes Sądu Najwyższego może odmówić przekazania sprawy do innej izby.

W zakresie przekazania sprawy do lub z Izby Dyscyplinarnej rozstrzyga Prezes

Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej.

Rozdział 4

Nawiązanie, zmiana i wygaśniecie stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego

Art. 29. § 1. Sędzią Sądu Najwyższego jest osoba powołana na to stanowisko

przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, która złożyła ślubowanie wobec

Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 2. W ramach działalności Sądu Najwyższego lub jego organów

niedopuszczalne jest kwestionowanie umocowania sądów i trybunałów,

konstytucyjnych organów państwowych oraz organów kontroli i ochrony prawa.

13.02.2020

©Telksinoe s. 15/64

§ 3. Niedopuszczalne jest ustalanie lub ocena przez Sąd Najwyższy lub inny

organ władzy zgodności z prawem powołania sędziego lub wynikającego z tego

powołania uprawnienia do wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości.

Art. 30. § 1. Do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego

może być powołana osoba, która:

1) posiada wyłącznie obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych

i publicznych;

2) nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia

publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe lub wobec której nie wydano

prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne

w sprawie popełnienia przestępstwa umyślnego ściganego z oskarżenia

publicznego lub umyślnego przestępstwa skarbowego;

3) ukończyła 40 lat;

4) jest nieskazitelnego charakteru;

5) ukończyła wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskała

tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej;

6) wyróżnia się wysokim poziomem wiedzy prawniczej;

7) jest zdolna, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego;

8) posiada co najmniej dziesięcioletni staż na stanowisku sędziego, prokuratora,

Prezesa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, jej wiceprezesa,

radcy, albo przez co najmniej dziesięć lat wykonywała w Polsce zawód

adwokata, radcy prawnego lub notariusza;

9) nie pełniła służby, nie pracowała ani nie była współpracownikiem organów

bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia

1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni

przeciwko Narodowi Polskiemu.

§ 2. Wymagania, o których mowa w § 1 pkt 8, nie dotyczą osoby, która

posiada tytuł naukowy profesora albo stopień naukowy doktora habilitowanego

nauk prawnych i pracowała w polskiej szkole wyższej, Polskiej Akademii Nauk,

instytucie naukowo-badawczym lub innej placówce naukowej.

13.02.2020

©Telksinoe s. 16/64

§ 3. Staż lub wykonywanie zawodu, o których mowa w § 1 pkt 8, liczone są

łącznie w przypadku zajmowania różnych stanowisk lub wykonywania różnych zawodów.

§ 4. Wymagania, o których mowa w § 1 pkt 9, stosuje się do osób urodzonych

przed dniem 1 sierpnia 1972 r.

Art. 31. § 1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii

Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, obwieszcza w Dzienniku Urzędowym

Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” liczbę wolnych stanowisk sędziego

przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego.

§ 2. Każda osoba, która spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego Sądu

Najwyższego, może zgłosić swoją kandydaturę Krajowej Radzie Sądownictwa

w terminie miesiąca od dnia obwieszczenia, o którym mowa w § 1.

§ 3. Kandydaturę zgłasza się przez złożenie karty zgłoszenia kandydata na

wolne stanowisko sędziego Sądu Najwyższego we wskazanej w obwieszczeniu

izbie oraz dołącza się do niej – z wyjątkiem gdy kandydatem jest sędzia albo

prokurator – informację z Krajowego Rejestru Karnego dotyczącą kandydata oraz

zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do

pełnienia obowiązków sędziego.

§ 3a. Do karty zgłoszenia kandydata na wolne stanowisko sędziego Sądu

Najwyższego kandydat może dołączyć również inne dokumenty potwierdzające

jego kwalifikacje, w szczególności informacje o dorobku naukowym, spis

publikacji, opinie przełożonych i rekomendacje.

§ 3b. Zgłaszający urodzony przed dniem 1 sierpnia 1972 r. składa w postaci

papierowej oświadczenie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18

października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów

bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z

2019 r. poz. 430, 399, 447 i 534), albo informację, o której mowa w art. 7 ust. 3a

tej ustawy.

§ 3c. Jeżeli swoją kandydaturę na wolne stanowisko sędziego Sądu

Najwyższego zgłosiła osoba, która nie spełnia warunków do objęcia stanowiska

sędziego Sądu Najwyższego, o których mowa w art. 30 § 1 pkt 1–3, 5 oraz 7–9 i §

2, zgłoszenie nastąpiło po upływie terminu albo nie spełnia wymogów formalnych,

Krajowa Rada Sądownictwa pozostawia zgłoszenie bez rozpoznania. Od uchwały

13.02.2020

©Telksinoe s. 17/64

w przedmiocie pozostawienia zgłoszenia bez rozpoznania odwołanie nie przysługuje.

§ 3d. Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa po stwierdzeniu

spełniania przez kandydata warunków oraz wymogów formalnych zgłoszenia,

wyznacza zespół, o którym mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o

Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 84 i 609).

§ 4. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia,

wzór karty zgłoszenia kandydata na wolne stanowisko sędziego Sądu

Najwyższego, mając na uwadze konieczność zapewnienia przejrzystości oraz

sprawności postępowania w sprawie wyboru kandydata na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego.

Art. 32. Osoby pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego

stopnia lub powinowactwa pierwszego stopnia oraz małżonkowie nie mogą być

jednocześnie sędziami Sądu Najwyższego.

Art. 33. § 1. Stosunek służbowy sędziego Sądu Najwyższego nawiązuje się

z chwilą doręczenia mu aktu powołania. Odmowa odebrania aktu powołania jest

równoznaczna ze zrzeczeniem się pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.

§ 2. Sędzia zgłasza się w celu objęcia stanowiska w terminie 14 dni od dnia

odebrania aktu powołania.

§ 3. W przypadku nieusprawiedliwionego nieobjęcia stanowiska w terminie

określonym w § 2, powołanie traci moc. Okoliczność tę stwierdza Pierwszy Prezes

Sądu Najwyższego.

Art. 34. § 1. Przy powołaniu sędzia Sądu Najwyższego składa ślubowanie

wobec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej według następującej roty:

„Ślubuję uroczyście jako sędzia Sądu Najwyższego służyć wiernie

Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa i praworządności,

obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać

zgodnie z przepisami prawa i zasadami słuszności, bezstronnie, według

mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie chronionej,

a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości”.

13.02.2020

©Telksinoe s. 18/64

§ 2. Składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż

Bóg”.

§ 3. Odmowa złożenia ślubowania jest równoznaczna ze zrzeczeniem się

pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.

Art. 35. § 1. Sędzia obejmuje stanowisko w izbie Sądu Najwyższego

wskazane przez niego w karcie zgłoszenia kandydata, o której mowa w art. 31 § 3.

§ 2. Sędzia, za jego zgodą, może zostać przeniesiony przez Pierwszego

Prezesa Sądu Najwyższego na stanowisko w innej izbie.

§ 3. Sędzia może być wyznaczony przez Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego do udziału w rozpoznaniu określonej sprawy w innej izbie oraz, za

zgodą sędziego, do orzekania na czas określony w innej izbie. Wyznaczenie

sędziego do orzekania w innej izbie, bez jego zgody, może nastąpić na okres nie

dłuższy niż 6 miesięcy w roku. Po upływie okresu wyznaczenia sędziego do

orzekania w innej izbie, sędzia podejmuje czynności w sprawach przydzielonych

mu w tej izbie do ich zakończenia. Wyznaczenie sędziego Sądu Najwyższego

orzekającego w Izbie Dyscyplinarnej do udziału w rozpoznaniu określonej sprawy

lub do orzekania na czas określony w innej izbie wymaga także zgody Prezesa Sądu

Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej.

Art. 36. § 1. Stosunek służbowy sędziego Sądu Najwyższego wygasa

w przypadku:

1) śmierci;

2) zrzeczenia się pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego

lub statusu sędziego w stanie spoczynku;

3) prawomocnego wyroku skazującego sędziego za umyślne przestępstwo

ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe lub

warunkowo umarzającego postępowanie karne w sprawie popełnienia

przestępstwa umyślnego ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego

przestępstwa skarbowego;

4) prawomocnego orzeczenia przez sąd środka karnego w postaci pozbawienia

praw publicznych lub zakazu zajmowania stanowiska sędziego;

5) prawomocnego orzeczenia sądu dyscyplinarnego o złożeniu sędziego z urzędu;

13.02.2020

©Telksinoe s. 19/64

6) utraty obywatelstwa polskiego;

7) nabycia obywatelstwa obcego państwa, chyba że sędzia zrzekł się tego

obywatelstwa w terminie 30 dni od dnia jego nabycia;

8) stwierdzenia, że pełnił służbę, pracował lub był współpracownikiem organów

bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia

1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni

przeciwko Narodowi Polskiemu.

§ 2. O zaistnieniu okoliczności, o których mowa w § 1 pkt 2–7, sędzia Sądu

Najwyższego, którego dotyczy dana okoliczność, niezwłocznie informuje

Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za pośrednictwem Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego. Jeżeli dana okoliczność dotyczy Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego informuje Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 3. Datę wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego

stwierdza Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, nie później niż w terminie

3 miesięcy od:

1) zaistnienia okoliczności, o której mowa w § 1 pkt 1;

2) uzyskania informacji o zaistnieniu okoliczności, o której mowa w § 1 pkt 2–

8.

§ 4. O zaistnieniu okoliczności, o której mowa w § 2:

1) zdanie pierwsze – Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zawiadamia Krajową

Radę Sądownictwa i Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;

2) zdanie drugie – Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej zawiadamia Krajową

Radę Sądownictwa.

§ 5. Przepis § 1 pkt 8 stosuje się do osób urodzonych przed dniem 1 sierpnia

1972 r.

§ 6. W celu ustalenia, czy zachodzi okoliczność, o której mowa w § 1 pkt 8,

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zwraca się do Prezesa Instytutu Pamięci

Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu

o przedstawienie informacji Dyrektora Biura Lustracyjnego Instytutu Pamięci

Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w tym

zakresie. O przedstawienie informacji w odniesieniu do Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego, zwraca się Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

13.02.2020

©Telksinoe s. 20/64

§ 7. W przypadku przedstawienia informacji potwierdzającej okoliczność,

o której mowa w § 1 pkt 8, Dyrektor Biura Lustracyjnego Instytutu Pamięci

Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wskazuje,

że wymieniona okoliczność wynika z:

1) oświadczenia dotyczącego pracy lub służby w organach bezpieczeństwa

państwa lub współpracy z tymi organami w okresie od dnia 22 lipca 1944 r.

do dnia 31 lipca 1990 r., o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia

18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów

bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów;

2) prawomocnego orzeczenia sądu okręgowego, o którym mowa w art. 17

ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji

o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści

tych dokumentów, stwierdzającego fakt złożenia przez osobę poddaną

postępowaniu lustracyjnemu niezgodnego z prawdą oświadczenia

dotyczącego pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub

współpracy z tymi organami w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia

31 lipca 1990 r., o którym mowa w art. 21a ust. 2 tej ustawy.

§ 8. W przypadku, gdy Prezes Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji

Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu lub Dyrektor Biura

Lustracyjnego tego instytutu poweźmie informację potwierdzającą okoliczność,

o której mowa w § 1 pkt 8, przekazuje ją niezwłocznie Pierwszemu Prezesowi

Sądu Najwyższego i Prezesowi Sądu Najwyższego kierującemu pracą Izby

Dyscyplinarnej. Przepisy ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu

informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz

treści tych dokumentów, stosuje się odpowiednio.

§ 9. Sędzia Sądu Najwyższego, który zrzekł się pełnienia urzędu na

stanowisku sędziego Sądu Najwyższego lub statusu sędziego w stanie spoczynku

ma prawo uzyskać wpis na listę adwokatów lub radców prawnych albo zostać

powołany na stanowisko notariusza bez konieczności spełnienia wymagań

określonych w stosunku do innych sędziów w ustawie z dnia 26 maja 1982 r. –

Prawo o adwokaturze, ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych oraz

ustawie z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie.

13.02.2020

©Telksinoe s. 21/64

Art. 37. § 1. Sędzia Sądu Najwyższego przechodzi w stan spoczynku z dniem

ukończenia 65. roku życia.

§ 1a. (uchylony)

§ 1b. (uchylony)

§ 2. (uchylony)

§ 3. (uchylony)

§ 4. (uchylony)

§ 5. Sędzia Sądu Najwyższego będący kobietą może przejść w stan spoczynku

z dniem ukończenia 60. roku życia, składając oświadczenie Pierwszemu Prezesowi

Sądu Najwyższego, który przekazuje je niezwłocznie Prezydentowi Rzeczy-

pospolitej Polskiej. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego składa oświadczenie

bezpośrednio Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 38. § 1. Sędziego Sądu Najwyższego przenosi się w stan spoczynku na

jego wniosek albo na wniosek Kolegium Sądu Najwyższego, jeżeli z powodu

choroby lub utraty sił został uznany przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń

Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego.

§ 2. Z wnioskiem o zbadanie zdolności do pełnienia obowiązków może

wystąpić zainteresowany sędzia oraz Kolegium Sądu Najwyższego.

§ 3. Sędzia Sądu Najwyższego może być przeniesiony w stan spoczynku,

jeżeli bez uzasadnionej przyczyny nie poddał się badaniu, o którym mowa w § 2,

w sytuacji gdy z wnioskiem o zbadanie wystąpiło Kolegium Sądu Najwyższego.

§ 4. W sprawach przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego w stan

spoczynku, o którym mowa w § 1 i 3, uchwałę podejmuje Krajowa Rada

Sądownictwa, na wniosek zainteresowanego sędziego albo Kolegium Sądu

Najwyższego.

§ 5. Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach, o których mowa

w § 4, zainteresowanemu sędziemu, a w przypadku gdy z wnioskiem

o przeniesienie sędziego Sądu Najwyższego w stan spoczynku wystąpiło Kolegium

Sądu Najwyższego także temu kolegium, przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego.

13.02.2020

©Telksinoe s. 22/64

Art. 39. Datę przejścia sędziego Sądu Najwyższego w stan spoczynku albo

przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego w stan spoczynku stwierdza Prezydent

Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 40. § 1. Na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Minister

Sprawiedliwości, może delegować, na czas określony, nie dłuższy niż 2 lata,

sędziego posiadającego co najmniej dziesięcioletni staż na stanowisku sędziego, za

jego zgodą do pełnienia czynności sędziowskich w Sądzie Najwyższym.

§ 2. W okresie delegowania do pełnienia czynności, o których mowa w § 1,

do sędziego mają odpowiednio zastosowanie przepisy określające prawa

i obowiązki sędziego Sądu Najwyższego.

§ 3. Liczba sędziów delegowanych do pełnienia czynności sędziowskich

w Sądzie Najwyższym nie może być większa niż 30% liczby stanowisk sędziów

Sądu Najwyższego.

§ 4. Na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego Minister

Sprawiedliwości może delegować, na czas nieokreślony, sędziego, za jego zgodą

do pełnienia funkcji asystenta sędziego Sądu Najwyższego oraz wykonywania

innych czynności w Sądzie Najwyższym.

§ 5. Sędziemu delegowanemu do pełnienia czynności, o których mowa w § 1,

przysługuje wynagrodzenie w stawce podstawowej sędziego sądu apelacyjnego.

§ 6. Po 3 miesiącach delegowania do pełnienia czynności, o których mowa

w § 1, przez pozostały okres delegacji sędziemu sądu apelacyjnego przysługuje

wynagrodzenie w stawce podstawowej sędziego Sądu Najwyższego, chyba że

dotychczasowe wynagrodzenie jest wyższe od przysługującego w Sądzie Najwyższym.

§ 7. Zasady wynagradzania, o których mowa w § 6, stosuje się do sędziów

delegowanych do pełnienia funkcji lub wykonywania czynności, o których mowa

w § 4, z tym że sędziemu sądu apelacyjnego przysługuje wynagrodzenie w stawce

bezpośrednio wyższej od posiadanej, z wyłączeniem wynagrodzenia sędziego Sądu

Najwyższego, natomiast sędziemu sądu rejonowego – wynagrodzenie sędziego

sądu okręgowego.

13.02.2020

©Telksinoe s. 23/64

Rozdział 5

Obowiązki i prawa sędziego Sądu Najwyższego

Art. 41. § 1. Sędzia jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem sędziowskim.

§ 2. Sędzia strzeże wartości związanych ze sprawowaniem władzy

sądowniczej i unika wszystkiego, co mogłoby przynieść ujmę godności urzędu lub

osłabić zaufanie do jego bezstronności.

Art. 42. § 1. Sędzia jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności

sprawy, o których poza jawną rozprawą sądową powziął wiadomość ze względu na

swoje stanowisko sędziego.

§ 2. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa także po wygaśnięciu stosunku

służbowego.

§ 3. Obowiązek zachowania tajemnicy ustaje, gdy sędzia składa zeznania jako

świadek przed sądem, chyba że ujawnienie tajemnicy zagraża dobru państwa albo

ważnemu interesowi prywatnemu, który nie jest sprzeczny z celami wymiaru

sprawiedliwości. W tych przypadkach od obowiązku zachowania tajemnicy może

zwolnić sędziego Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego. Od obowiązku zachowania

tajemnicy, o którym mowa w tym przepisie, Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego może zwolnić Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 4. Sędzia nie podlega postępowaniu sprawdzającemu przewidzianemu

w ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.

Art. 43. Czas pracy sędziego określony jest wymiarem jego zadań.

Art. 44. § 1. Sędzia Sądu Najwyższego nie może pozostawać w innym

stosunku służbowym lub podejmować dodatkowego zatrudnienia, z wyjątkiem

zatrudnienia w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego, dydaktycznego

lub naukowego u jednego pracodawcy, w łącznym wymiarze nieprzekraczającym

pełnego wymiaru czasu pracy pracowników zatrudnionych w takim charakterze,

o ile nie utrudnia to pełnienia obowiązków sędziego Sądu Najwyższego.

§ 2. Sędzia Sądu Najwyższego nie może podejmować innego zajęcia,

o charakterze zarobkowym lub niezarobkowym, które utrudniałoby pełnienie przez

niego obowiązków sędziego Sądu Najwyższego, uchybiałoby godności urzędu lub

mogłoby podważać zaufanie do jego bezstronności lub niezawisłości.

13.02.2020

©Telksinoe s. 24/64

§ 3. O zamiarze podjęcia zatrudnienia lub innego zajęcia, o których mowa

w § 1 i 2, a także o zamiarze ich kontynuowania przez sędziego obejmującego

stanowisko w Sądzie Najwyższym, sędzia Sądu Najwyższego zawiadamia

Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego

pisemnie informuje o sprzeciwie, jeżeli uzna, że podjęcie albo kontynuowanie

zatrudnienia lub innego zajęcia będzie utrudniało pełnienie obowiązków, uchybiało

godności urzędu sędziego Sądu Najwyższego lub podważało zaufanie do jego

bezstronności lub niezawisłości.

§ 4. O zamiarze podjęcia zatrudnienia lub innego zajęcia, o których mowa

w § 1 i 2, a także o zamiarze ich kontynuowania przez sędziego obejmującego

stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego zawiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Prezydent

Rzeczypospolitej Polskiej pisemnie informuje o sprzeciwie, jeżeli uzna, że podjęcie

albo kontynuowanie zatrudnienia lub innego zajęcia będzie utrudniało pełnienie

obowiązków, uchybiało godności urzędu Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego

lub podważało zaufanie do jego bezstronności lub niezawisłości.

§ 5. Sędzia Sądu Najwyższego nie może:

1) być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa

handlowego;

2) być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni;

3) być członkiem zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą;

4) posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż 10% akcji lub udziałów

przedstawiających więcej niż 10% kapitału zakładowego;

5) prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie

z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być

przedstawicielem lub pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności.

§ 6. Przez spółkę prawa handlowego rozumie się spółkę handlową, a także

inną spółkę, do której stosuje się przepisy prawa handlowego, w tym spółkę według

prawa obcego.

§ 7. Zyski z tytułu posiadania akcji lub udziałów w spółce prawa handlowego

określonych w § 5 pkt 4, sędzia Sądu Najwyższego przekazuje na wskazane przez

siebie cele publiczne albo na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez bank

wskazany przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do dnia 31 marca roku

13.02.2020

©Telksinoe s. 25/64

następującego po roku, w którym je uzyskał. Sędzia Sądu Najwyższego może

korzystać ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym po przejściu w stan

spoczynku.

§ 8. Niewykonanie obowiązku, o którym mowa w § 7, jest równoznaczne ze

zrzeczeniem się pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.

§ 9. Wybór lub powołanie do władz spółki, spółdzielni lub fundacji

z naruszeniem zakazów określonych w § 5 pkt 1–3 są z mocy prawa nieważne i nie

podlegają wpisowi do właściwego rejestru.

§ 10. Przepisy § 1–3, 5, 6 i 9 stosuje się odpowiednio do sędziów Sądu

Najwyższego w stanie spoczynku.

§ 11. Sędzia Sądu Najwyższego orzekający w Izbie Dyscyplinarnej nie może

pozostawać w innym stosunku służbowym lub podejmować dodatkowego

zatrudnienia ani innego zajęcia, o których mowa w § 1 i 2, z wyjątkiem zatrudnienia

sędziego posiadającego stopień naukowy doktora habilitowanego lub tytuł

profesora w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego lub naukowego u

jednego pracodawcy, w łącznym wymiarze nieprzekraczającym pełnego wymiaru

czasu pracy pracowników zatrudnionych w takim charakterze, oraz z wyjątkiem

udziału w konferencjach lub szkoleniach, za które sędzia nie otrzymuje

wynagrodzenia. Zatrudnienie w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego

lub naukowego oraz udział w konferencjach lub szkoleniach wymaga zgody

Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyp linarnej.

Art. 45. § 1. Oświadczenie o stanie majątkowym, o którym mowa w art. 87

ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych sędzia Sądu

Najwyższego składa Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego.

§ 2. Analizy danych zawartych w oświadczeniu o stanie majątkowym

składanym przez sędziego Sądu Najwyższego dokonuje Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego. O stwierdzonych nieprawidłowościach Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego zawiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 3. Oświadczenie, o którym mowa w art. 88a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.

– Prawo o ustroju sądów powszechnych, sędzia Sądu Najwyższego składa

Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego, zaś Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego – Krajowej Radzie Sądownictwa.

13.02.2020

©Telksinoe s. 26/64

Art. 46. § 1. Żądania, wystąpienia i zażalenia w sprawach związanych

z pełnionym urzędem sędzia może wnosić tylko do Prezesa Sądu Najwyższego

kierującego pracą izby, w której orzeka, lub Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego.

§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, sędzia nie może zwracać się do

instytucji i osób postronnych ani podawać sprawy do wiadomości publicznej.

Art. 47. Sędzia niezwłocznie zawiadamia Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego oraz Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby

Dyscyplinarnej o toczącej się sprawie sądowej, w której występuje w charakterze

strony lub uczestnika postępowania.

Art. 48. § 1. Wynagrodzenie zasadnicze sędziego Sądu Najwyższego stanowi

wielokrotność podstawy ustalenia tego wynagrodzenia, z zastosowaniem mnożnika 4,13.

§ 2. Podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego Sądu

Najwyższego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale

roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej

„Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie

art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu

Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 39).

§ 3. Jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 2, jest niższe od

przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedniego –

przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego Sądu

Najwyższego w dotychczasowej wysokości.

§ 4. Wynagrodzenie sędziego Sądu Najwyższego określa się w stawce

podstawowej albo awansowej. Stawka awansowa stanowi 115% stawki podstawowej.

§ 5. Sędzia Sądu Najwyższego, obejmując stanowisko, otrzymuje

wynagrodzenie zasadnicze w stawce podstawowej. Po 7 latach służby w Sądzie

Najwyższym wynagrodzenie zasadnicze sędziego Sądu Najwyższego podwyższa

się do stawki awansowej.

13.02.2020

©Telksinoe s. 27/64

§ 6. W związku z pełnioną funkcją sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje

dodatek funkcyjny, którego wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników

podstawy ustalenia wynagrodzenia, o której mowa w § 2.

§ 7. Sędziemu Sądu Najwyższego orzekającemu w Izbie Dyscyplinarnej oraz

sędziemu delegowanemu do wykonywania czynności w tej izbie w związku

z zakazem zatrudnienia określonym w art. 44 § 11 przysługuje dodatek w

wysokości 40% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego łącznie.

Dodatek nie przysługuje za okres nieobecności w pracy z powodu choroby

sędziego, chyba że łączny okres tej nieobecności nie przekracza 30 dni w roku

kalendarzowym. Dodatek nie przysługuje w przypadku podjęcia przez sędziego

zatrudnienia w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego lub naukowego,

za okres od dnia rozpoczęcia wykonywania pracy na tym stanowisku do dnia

ustania zatrudnienia.

§ 8. Tabelę mnożników służących do ustalenia wysokości dodatków

funkcyjnych określa załącznik do ustawy.

Art. 49. Sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje dodatek za długoletnią

służbę wynoszący 1% wynagrodzenia zasadniczego, za każdy rok służby, nie

więcej jednak niż 20% tego wynagrodzenia. Do okresu służby, od którego zależy

wysokość dodatku, wlicza się również przypadający przed powołaniem na

stanowisko sędziego Sądu Najwyższego okres stosunku służbowego lub stosunku

pracy, jak również okres wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego lub notariusza.

Art. 50. § 1. Sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje gratyfikacja

jubileuszowa w wysokości:

1) po 20 latach służby – 100% wynagrodzenia miesięcznego;

2) po 25 latach służby – 150% wynagrodzenia miesięcznego;

3) po 30 latach służby – 200% wynagrodzenia miesięcznego;

4) po 35 latach służby – 250% wynagrodzenia miesięcznego;

5) po 40 latach służby – 350% wynagrodzenia miesięcznego;

6) po 45 latach służby – 400% wynagrodzenia miesięcznego.

§ 2. Do okresu służby uprawniającego do gratyfikacji jubileuszowej wlicza

się wszystkie poprzednie okresy służby i zatrudnienia, w tym okres wykonywania

13.02.2020

©Telksinoe s. 28/64

zawodu adwokata, radcy prawnego lub notariusza, oraz inne okresy, jeżeli z mocy

odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą

uprawnienia pracownicze.

Art. 51. § 1. Sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje corocznie urlop

dodatkowy w wymiarze 12 dni roboczych.

§ 2. Sędziemu może być na jego wniosek udzielony płatny urlop dla poratowania zdrowia.

§ 3. Urlop dla poratowania zdrowia nie może przekraczać 6 miesięcy.

§ 4. W okresie nieobecności z powodu choroby sędzia otrzymuje 80%

wynagrodzenia, nie dłużej jednak niż przez okres roku. Do okresu tego wlicza się

okresy poprzedniej przerwy w pełnieniu służby z powodu choroby lub urlopu dla

poratowania zdrowia, jeżeli okres czynnej służby nie przekroczył 30 dni. Po

upływie roku nieobecności z powodu choroby sędzia otrzymuje 50% wynagrodzenia.

§ 5. Jeżeli nieobecność sędziego nastąpiła z powodu:

1) wypadku przy pracy albo w drodze do pracy lub z pracy,

2) choroby przypadającej w okresie ciąży,

3) choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub

warunkami wykonywania czynności sędziego,

4) choroby spowodowanej przez inną osobę w wyniku popełnienia przez nią

umyślnego czynu zabronionego, w związku z wykonywaniem czynności

sędziego, stwierdzonego orzeczeniem wydanym przez uprawniony organ,

5) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla

kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się

zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów

– sędzia zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia, nie dłużej jednak niż przez

okres roku.

§ 6. Do nieobecności sędziego z powodów, o których mowa w § 5, przepis § 4

zdanie drugie i trzecie stosuje się.

§ 7. W przypadku stwierdzenia u sędziego choroby, co do której zachodzi

podejrzenie, że powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub

warunkami wykonywania czynności sędziego, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego

kieruje sędziego, z urzędu lub na wniosek sędziego, do lekarza orzecznika Zakładu

13.02.2020

©Telksinoe s. 29/64

Ubezpieczeń Społecznych. Od orzeczenia lekarza orzecznika sędziemu przysługuje

sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w terminie

14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia.

§ 8. Za chorobę powstałą w związku ze szczególnymi właściwościami lub

warunkami wykonywania czynności sędziego uznaje się chorobę spowodowaną

działaniem czynników szkodliwych występujących w miejscu wykonywania

czynności sędziego.

§ 9. Koszty badania i wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika oraz

komisję lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pokrywa Skarb Państwa ze

środków pozostających w dyspozycji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

§ 10. W przypadku niemożności wykonywania obowiązków służbowych

z innych przyczyn, uprawniających do uzyskania świadczeń określonych w ustawie

z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia

społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r. poz. 1368, z późn

zm.4)), sędziemu przysługuje wynagrodzenie w wysokości świadczeń i przez okres,

które są przewidziane w tej ustawie.

§ 11. Okres nieobecności z powodu choroby oraz niemożności wykonywania

obowiązków służbowych, o której mowa w § 10, stwierdza zaświadczenie

lekarskie wystawione zgodnie z art. 55 ust. 1 i art. 55a ust. 7 ustawy z dnia

25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego

w razie choroby i macierzyństwa albo wydruk zaświadczenia lekarskiego,

o którym mowa w art. 55a ust. 6 tej ustawy, z tym że w przypadku:

1) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla

kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz niezdolności do

pracy wskutek poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów

– zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku, zgodnie

z art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych

z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;

2) o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.

o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby

i macierzyństwa – decyzja wydana przez właściwy organ albo uprawniony

4)

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1076,

1544, 1629, 1669, 1925 i 2244 oraz z 2019 r. poz. 60 i 303.

13.02.2020

©Telksinoe s. 30/64

podmiot na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz

zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2018 r. poz. 151 i 1669);

3) urlopu macierzyńskiego – zaświadczenie lekarskie wystawione na zwykłym

druku, określające przewidywaną datę porodu – za okres przed porodem

a odpis skrócony aktu urodzenia dziecka lub jego kopia – za okres po porodzie;

4) konieczności osobistego sprawowania przez sędziego opieki nad dzieckiem

własnym lub małżonka sędziego, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem

przyjętym na wychowanie i utrzymanie, do ukończenia przez nie 8. roku życia, w przypadku:

a) nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola

lub szkoły, do których dziecko uczęszcza, a także w przypadku choroby

niani, z którą rodzice mają zawartą umowę uaktywniającą, o której

mowa w art. 50 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi

w wieku do lat 3 (Dz. U. z 2019 r. poz. 409), lub dziennego opiekuna,

sprawujących opiekę nad dzieckiem,

b) porodu lub choroby małżonka sędziego lub rodzica dziecka sędziego,

stale opiekujących się dzieckiem, jeżeli poród lub choroba uniemożliwia

temu małżonkowi lub rodzicowi sprawowanie opieki nad dzieckiem,

c) pobytu małżonka sędziego lub rodzica dziecka sędziego, stale

opiekujących się dzieckiem, w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym

podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju

stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne

– oświadczenie sędziego.

§ 12. Doręczenie zaświadczenia lekarskiego odbywa się przy wykorzystaniu

profilu informacyjnego, o którym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca

1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby

i macierzyństwa, na zasadach określonych w tej ustawie. Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego wykorzystuje lub tworzy profil informacyjny, o którym mowa

w art. 58 ust. 1 tej ustawy.

§ 13. Wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 55a ust. 6

ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia

13.02.2020

©Telksinoe s. 31/64

społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zaświadczenie lekarskie, o którym

mowa w art. 55a ust. 7 tej ustawy, zaświadczenie wystawione przez lekarza na

zwykłym druku w przypadkach, o których mowa w § 11 pkt 1 i 3, decyzję oraz

odpis skrócony aktu urodzenia dziecka lub jego kopię, sędzia jest obowiązany

dostarczyć Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego, w terminie 7 dni od dnia ich otrzymania.

§ 14. Sędzia jest obowiązany złożyć Pierwszemu Prezesowi Sądu

Najwyższego oświadczenie o wystąpieniu okoliczności, o których mowa

w § 11 pkt 4, w terminie 7 dni od dnia ich zaistnienia.

§ 15. W przypadku niedopełnienia obowiązków, o których mowa w § 13 i 14,

nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną, chyba że niedostarczenie

zaświadczenia, decyzji, odpisu skróconego aktu urodzenia dziecka lub jego kopii

lub niezłożenie oświadczenia nastąpiło z przyczyn niezależnych od sędziego.

§ 16. Za inną usprawiedliwioną nieobecność sędziemu przysługuje wynagrodzenie.

§ 17. W przypadkach, w których pracownikom podlegającym ubezpieczeniu

społecznemu przysługują zasiłki niezależnie od prawa do wynagrodzenia,

sędziemu przysługuje świadczenie pieniężne w wysokości zasiłku z ubezpieczenia

społecznego.

§ 18. Sędziemu może zostać udzielony urlop rehabilitacyjny na zasadach

określonych w art. 94d–94g ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów

powszechnych.

Art. 52. § 1. Sędzia Sądu Najwyższego mianowany, powołany lub wybrany

do pełnienia funkcji w organach państwowych, służbie dyplomatycznej,

konsularnej lub organach organizacji międzynarodowych oraz ponadnarodowych

działających na podstawie umów międzynarodowych ratyfikowanych przez

Rzeczpospolitą Polską jest obowiązany zrzec się niezwłocznie swojego urzędu.

§ 2. Sędzia, który zrzekł się urzędu z przyczyn określonych w § 1, ma prawo

powrotu do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego, jeżeli

przerwa w pełnieniu obowiązków sędziego nie przekracza 9 lat, chyba że pełnił

funkcje sędziowskie lub prokuratorskie w międzynarodowych lub ponadnarodowych organach sądowych.

13.02.2020

©Telksinoe s. 32/64

§ 3. W przypadku przewidzianym w § 2 Krajowa Rada Sądownictwa,

z inicjatywy zainteresowanego, przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej

Polskiej wniosek o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu

Najwyższego.

§ 4. W przypadku odmowy przedstawienia wniosku, o którym mowa w § 3,

zainteresowanemu służy odwołanie do Sądu Najwyższego.

Art. 53. § 1. Sędziemu Sądu Najwyższego stale zamieszkałemu poza

Warszawą przysługuje bezpłatne zakwaterowanie w Warszawie oraz zwrot

kosztów przejazdu i dodatek z tytułu rozłąki z rodziną na zasadach określonych

w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 26 ust. 2a ustawy z dnia

16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych.

§ 2. Świadczenia i należności, o których mowa w § 1, nie przysługują, gdy

odległość od miejscowości, w której sędzia Sądu Najwyższego ma miejsce stałego

zamieszkania do Warszawy nie przekracza 60 km, chyba że Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego, na wniosek sędziego Sądu Najwyższego uzna, że jest to uzasadnione

ze względu na zakres obowiązków i warunki dojazdu.

Art. 54. Sędziemu Sądu Najwyższego przechodzącemu w stan spoczynku

przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.

Art. 55. § 1. Sędzia Sądu Najwyższego nie może być pozbawiony wolności

ani pociągnięty do odpowiedzialności karnej bez zezwolenia sądu dyscyplinarnego.

Nie dotyczy to ujęcia na gorącym uczynku przestępstwa, jeżeli zatrzymanie

sędziego jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku postępowania. Do

czasu wydania uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego do

odpowiedzialności karnej wolno podejmować tylko czynności niecierpiące zwłoki.

§ 2. Jeżeli wniosek o zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej

lub tymczasowe aresztowanie dotyczy sędziego ujętego na gorącym uczynku

zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna

granica wynosi co najmniej 8 lat, występku, o którym mowa w art. 177 § 1 ustawy

z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077)

w związku z art. 178 § 1 tej ustawy, a także w art. 178a § 1 lub 4 ustawy z dnia

6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, i pozostającego nadal zatrzymanym, sąd dyscyplinarny

13.02.2020

©Telksinoe s. 33/64

podejmuje uchwałę w przedmiocie wniosku niezwłocznie, nie później niż

przed upływem 24 godzin od jego wpływu do sądu dyscyplinarnego.

Uchwała zezwalająca na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej lub

tymczasowe aresztowanie sędziego jest natychmiast wykonalna.

§ 3. O zatrzymaniu sędziego niezwłocznie zawiadamia się Pierwszego

Prezesa Sądu Najwyższego oraz Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby

Dyscyplinarnej. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego może nakazać

natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.

§ 4. W terminie 7 dni od dnia doręczenia uchwały odmawiającej zezwolenia

na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej przysługuje organowi lub

osobie, która wniosła o zezwolenie, oraz Rzecznikowi Dyscyplinarnemu Sądu

Najwyższego zażalenie do sądu dyscyplinarnego drugiej instancji. W tym samym

terminie zainteresowanemu sędziemu przysługuje zażalenie na uchwałę

zezwalającą na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej.

Art. 56. Sędziemu Sądu Najwyższego w stanie spoczynku przysługuje

uposażenie w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę

lat, pobieranych na ostatnio zajmowanym stanowisku. Uposażenie to jest

waloryzowane w terminach i wysokości stosownie do zmian wynagrodzenia

zasadniczego sędziów Sądu Najwyższego czynnych zawodowo.

Art. 57. Sąd Najwyższy może zatrudniać asystentów sędziego. Asystentem

sędziego może być osoba posiadająca wyższe wykształcenie prawnicze.

Art. 58. Osoba pozostająca z sędzią Sądu Najwyższego w relacji, która

uprawniałaby tę osobę do odmowy składania zeznań na podstawie art. 261 § 1

ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r.

poz. 1360, z późn. zm.5)) nie może zostać zatrudniona w Sądzie Najwyższym.

5)

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1467,

1499, 1544, 1629, 1637, 1693, 2385 i 2432 oraz z 2019 r. poz. 55 i 60.

13.02.2020

©Telksinoe s. 34/64

Rozdział 6

Ławnicy Sądu Najwyższego

Art. 59. § 1. W rozpoznawaniu skarg nadzwyczajnych, spraw, o których

mowa w art. 27 § 1 pkt 1, oraz w innych postępowaniach dyscyplinarnych,

w których Sąd Najwyższy jest właściwy na podstawie przepisów odrębn ych ustaw,

uczestniczą ławnicy Sądu Najwyższego.

§ 2. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w sprawach wskazanych w § 1, Sąd

Najwyższy orzeka w składzie 2 sędziów Sądu Najwyższego i 1 ławnika Sądu

Najwyższego.

§ 3. Ławnikiem Sądu Najwyższego może być osoba, która:

1) posiada wyłącznie obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych

i publicznych;

2) jest nieskazitelnego charakteru;

3) ukończyła 40 lat;

4) w dniu wyboru nie ukończyła 60 lat;

5) jest zdolna, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków ławnika

Sądu Najwyższego;

6) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe.

Art. 60. Ławnikiem Sądu Najwyższego nie może być osoba:

1) zatrudniona w Sądzie Najwyższym i innych sądach oraz prokuraturze;

2) wchodząca w skład organów, od których orzeczenia można żądać skierowania

sprawy na drogę postępowania sądowego;

3) będąca ławnikiem w sądach powszechnych lub sądach wojskowych;

4) będąca funkcjonariuszem Policji oraz pracująca w służbach związanych ze

ściganiem przestępstw i wykroczeń;

5) pracująca w urzędach obsługujących centralne organy państwa;

6) wykonująca zawód dla którego sądem właściwym w sprawach

dyscyplinarnych może być Sąd Najwyższy;

7) będąca adwokatem albo aplikantem adwokackim;

8) będąca radcą prawnym albo aplikantem radcowskim;

9) będąca notariuszem, zastępcą notarialnym albo aplikantem notarialnym;

10) duchowna;

13.02.2020

©Telksinoe s. 35/64

11) będąca żołnierzem w czynnej służbie wojskowej;

12) będąca funkcjonariuszem Służby Więziennej;

13) będąca posłem, senatorem, posłem do Parlamentu Europejskiego, radnym

gminy, powiatu lub województwa;

14) która pełniła służbę, pracowała lub była współpracownikiem organów

bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia

1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni

przeciwko Narodowi Polskiemu;

15) należąca do partii politycznej.

Art. 61. § 1. Liczbę ławników Sądu Najwyższego ustala Kolegium Sądu Najwyższego.

§ 2. Ławników wybiera Senat w głosowaniu jawnym.

§ 3. Kadencja ławników Sądu Najwyższego trwa 4 lata kalendarzowe

następujące po roku, w którym dokonano wyborów. Funkcja ławnika Sądu

Najwyższego wybranego w trakcie kadencji wygasa z upływem kadencji ogółu

ławników Sądu Najwyższego.

§ 4. Po upływie kadencji ławnik Sądu Najwyższego może brać udział jedynie

w rozpoznawaniu sprawy rozpoczętej wcześniej z jego udziałem, do czasu jej

zakończenia.

§ 5. Wybory ławników Sądu Najwyższego odbywają się najpóźniej

w październiku roku kalendarzowego, w którym upływa kadencja

dotychczasowych ławników Sądu Najwyższego.

Art. 62. § 1. Kandydaci na ławników Sądu Najwyższego zgłaszani są

Marszałkowi Senatu. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego podaje liczbę ławników

Sądu Najwyższego, ustaloną przez Kolegium Sądu Najwyższego, do wiadomości

Marszałka Senatu najpóźniej na 30 dni przed upływem terminu zgłaszania

kandydatów.

§ 2. Kandydatów na ławników Sądu Najwyższego mogą zgłaszać

stowarzyszenia, inne organizacje społeczne i zawodowe, zarejestrowane na

podstawie odrębnych przepisów, z wyłączeniem partii politycznych, oraz co

najmniej 100 obywateli mających czynne prawo wyborcze, w terminie do dnia

13.02.2020

©Telksinoe s. 36/64

30 czerwca roku kalendarzowego, w którym upływa kadencja dotychczasowych

ławników Sądu Najwyższego.

§ 3. Marszałek Senatu zasięga od Komendanta Głównego Policji informacji

o kandydatach na ławników Sądu Najwyższego. Informacje o kandydacie na

ławnika Sądu Najwyższego uzyskuje się i sporządza na zasadach określonych dla

informacji o kandydacie do objęcia stanowiska sędziowskiego w sądzie

powszechnym.

§ 4. Szczegółowy sposób postępowania z dokumentami złożonymi

Marszałkowi Senatu przy zgłaszaniu kandydatów na ławników Sadu Najwyższego

określa regulamin Senatu.

§ 5. Wzór karty zgłoszenia kandydatów na ławników Sądu Najwyższego oraz

sposób jego udostępniania ustala, w drodze zarządzenia, Marszałek Senatu.

Zarządzenie Marszałka Senatu podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym

Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 63. § 1. Listę wybranych ławników Sądu Najwyższego wraz

z dokumentami, o których mowa w art. 62 § 4, Marszałek Senatu niezwłocznie

przesyła Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego.

§ 2. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wręcza ławnikom Sądu

Najwyższego zawiadomienie o wyborze i odbiera od nich ślubowanie według roty

w brzmieniu:

„Ślubuję uroczyście jako ławnik Sądu Najwyższego służyć wiernie

Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa i praworządności,

obowiązki ławnika wypełniać sumiennie, orzekać zgodnie z przepisami

prawa i zasadami słuszności, bezstronnie według mego sumienia,

dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się

zasadami godności i uczciwości”.

§ 3. Składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg”.

§ 4. Odmowa złożenia ślubowania jest równoznaczna ze zrzeczeniem się

funkcji ławnika Sądu Najwyższego.

§ 5. Po odebraniu ślubowania Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wpisuje

ławnika Sądu Najwyższego na listę ławników Sądu Najwyższego, którzy mogą być

wyznaczani do orzekania, i wydaje mu legitymację.

13.02.2020

©Telksinoe s. 37/64

§ 6. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego organizuje szkolenie dla ławników

Sądu Najwyższego na temat skargi nadzwyczajnej oraz postępowania

dyscyplinarnego. Udział ławników Sądu Najwyższego w szkoleniu jest

obowiązkowy.

Art. 64. § 1. Funkcja ławnika Sądu Najwyższego wygasa w przypadku

prawomocnego skazania za umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia

publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe lub w przypadku stwierdzenia, że

ławnik Sądu Najwyższego pełnił służbę, pracował lub był współpracownikiem

organów bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia

18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni

przeciwko Narodowi Polskiemu. Marszałek Senatu stwierdza wygaśnięcie funkcji

z tego powodu i informuje o tym Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

§ 2. Do ławników Sądu Najwyższego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 § 5–8.

Art. 65. Nie wyznacza się ławnika Sądu Najwyższego do pełnienia

obowiązków w przypadku:

1) ujawnienia okoliczności, które nie pozwalały na jego wybór;

2) wszczęcia postępowania o odwołanie ławnika Sądu Najwyższego – do czasu

podjęcia przez Senat uchwały w przedmiocie odwołania;

3) wszczęcia przeciwko ławnikowi Sądu Najwyższego postępowania o umyślne

przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo

skarbowe – do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy.

Art. 66. W razie potrzeby, zwłaszcza z powodu zmniejszenia w czasie

kadencji liczby ławników Sądu Najwyższego, Senat, na wniosek Pierwszego

Prezesa Sądu Najwyższego, przeprowadza wybory uzupełniające. Przepis

art. 62 stosuje się odpowiednio.

Art. 67. § 1. W zakresie orzekania ławnicy Sądu Najwyższego są niezawiśli

i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom.

§ 2. Ławnik Sądu Najwyższego nie może przewodniczyć rozprawie i naradzie

ani też wykonywać czynności sędziego poza rozprawą, chyba że ustawy stanowią inaczej.

13.02.2020

©Telksinoe s. 38/64

Art. 68. § 1. Ławnik Sądu Najwyższego może zostać wyznaczony do udziału

w rozprawach w wymiarze nie większym niż 20 dni w roku. Liczba dni może być

zwiększona przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego tylko z ważnych

przyczyn, a zwłaszcza w przypadku konieczności zakończenia rozprawy

z udziałem tego ławnika Sądu Najwyższego.

§ 2. Ławnik Sądu Najwyższego otrzymuje rekompensatę pieniężną za czas

wykonywania czynności w sądzie, którymi są udział w rozprawie lub posiedzeniu,

uczestnictwo w naradzie nad wyrokiem, sporządzenie uzasadnienia, udział w

obowiązkowych szkoleniach organizowanych przez Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego lub uczestnictwo w posiedzeniu Rady Ławniczej Sądu Najwyższego,

jeżeli został do niej wybrany.

§ 3. Wysokość rekompensaty dla ławników Sądu Najwyższego biorących

udział w rozpoznawaniu spraw w Sądzie Najwyższym, za 1 dzień pełnienia

obowiązków ławnika w Sądzie Najwyższym, wynosi 5% przeciętnego

wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim roku kalendarzowym,

ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”

przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie

art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach

z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 69. Ławnicy Sądu Najwyższego zamieszkali poza Warszawą otrzymują

diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu według zasad ustalonych dla sędziów

sądów powszechnych.

Art. 70. § 1. Ławnicy Sądu Najwyższego wybierają ze swego grona Radę

Ławniczą Sądu Najwyższego, jej przewodniczącego i zastępców.

§ 2. Do zadań Rady Ławniczej Sądu Najwyższego należy w szczególności

podnoszenie poziomu pracy ławników Sądu Najwyższego i ich reprezentowanie

oraz pobudzanie działalności wychowawczej ławników Sądu Najwyższego

w społeczeństwie.

§ 3. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia,

sposób wyboru, skład i strukturę organizacyjną, tryb działania oraz szczegółowe

zadania Rady Ławniczej Sądu Najwyższego, uwzględniając obligatoryjny

charakter Rady Ławniczej Sądu Najwyższego jako samorządu ławniczego,

13.02.2020

©Telksinoe s. 39/64

reprezentującego ławników Sądu Najwyższego, zakres współpracy z Pierwszym

Prezesem Sądu Najwyższego oraz Prezesem Sądu Najwyższego kierującego pracą

Izby Dyscyplinarnej, potrzebę uwzględnienia w jej strukturze przewodniczącego

i zastępców oraz określenia ich zadań.

Art. 71. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale do ławników

Sądu Najwyższego stosuje się odpowiednio przepisy działu IV rozdziału 7 ustawy

z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych dotyczące ławników.

Rozdział 7

Odpowiedzialność dyscyplinarna

Art. 72. § 1. Sędzia Sądu Najwyższego odpowiada dyscyplinarnie za

przewinienia służbowe (dyscyplinarne), w tym za:

1) oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa;

2) działania lub zaniechania mogące uniemożliwić lub istotnie utrudnić

funkcjonowanie organu wymiaru sprawiedliwości;

3) działania kwestionujące istnienie stosunku służbowego sędziego, skuteczność

powołania sędziego, lub umocowanie konstytucyjnego organu

Rzeczypospolitej Polskiej;

4) działalność publiczną nie dającą się pogodzić z zasadami niezależności sądów

i niezawisłości sędziów;

5) uchybienie godności urzędu.

§ 2. Sędzia odpowiada dyscyplinarnie także za swoje postępowanie przed

objęciem stanowiska, jeżeli uchybił obowiązkowi piastowanego urzędu

państwowego lub okazał się niegodnym urzędu sędziego.

§ 3. Za wykroczenia sędzia może odpowiadać tylko dyscyplinarnie.

§ 4. Sędzia może wyrazić zgodę na pociągnięcie go do odpowiedzialności

karnej za wykroczenie, o którym mowa w rozdziale XI ustawy z dnia 20 maja

1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2018 r. poz. 618, 911 i 2077 oraz z 2019 r.

poz. 53). Wyrażenie zgody następuje w drodze przyjęcia przez sędziego mandatu

karnego albo uiszczenia grzywny, w przypadku ukarania mandatem karnym

zaocznym, o którym mowa w art. 98 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. –

Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.

13.02.2020

©Telksinoe s. 40/64

§ 5. Wyrażenie przez sędziego zgody na pociągnięcie go do

odpowiedzialności karnej w trybie określonym w § 4 wyłącza odpowiedzialność

dyscyplinarną.

Art. 73. § 1. Sądami dyscyplinarnymi w sprawach dyscyplinarnych sędziów

Sądu Najwyższego są:

1) w pierwszej instancji – Sąd Najwyższy w składzie 2 sędziów Izby

Dyscyplinarnej i 1 ławnika Sądu Najwyższego;

2) w drugiej instancji – Sąd Najwyższy w składzie 3 sędziów Izby

Dyscyplinarnej i 2 ławników Sądu Najwyższego.

§ 2. (uchylony)

Art. 74. Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcę

wybiera Kolegium Sądu Najwyższego na okres 4 lat.

Art. 75. § 1. Karami dyscyplinarnymi są:

1) upomnienie;

2) nagana;

3) obniżenie wynagrodzenia zasadniczego sędziego o 5%–50% na okres od

6 miesięcy do 2 lat;

3a) kara pieniężna w wysokości podlegającego wypłacie za miesiąc

poprzedzający wydanie prawomocnego wyroku skazującego

jednomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego powiększonego

o przysługujący sędziemu dodatek za długoletnią pracę, dodatek funkcyjny

i dodatek, o którym mowa w art. 48 § 7;

4) usunięcie z zajmowanej funkcji;

5) złożenie sędziego z urzędu.

§ 1a. Za przewinienie dyscyplinarne określone w art. 72 § 1 pkt 2–4,

wymierza się karę, o której mowa w § 1 pkt 5, a w przypadku mniejszej wagi –

karę, o której mowa w § 1 pkt 3, 3a lub 4.

§ 2. Sąd podaje prawomocny wyrok dyscyplinarny do wiadomości publicznej

poprzez zamieszczenie go na stronie internetowej Sądu Najwyższego.

Zamieszczeniu podlega sentencja wyroku, z wyłączeniem danych dotyczących

tożsamości osoby fizycznej lub innej osoby, jeżeli jest to konieczne dla ochrony

słusznych interesów tych osób.

13.02.2020

©Telksinoe s. 41/64

§ 3. Sąd przekazuje prawomocny wyrok dyscyplinarny do wiadomości

Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 4. Wymierzenie kary, o której mowa w § 1 pkt 2–4, pociąga za sobą, przez

okres 5 lat, niemożność udziału w Kolegium Sądu Najwyższego, orzekania

w sądzie dyscyplinarnym oraz pełnienia funkcji w Sądzie Najwyższym. Sędziego

ukaranego karą dyscyplinarną, o której mowa w zdaniu pierwszym, orzekającego

w Izbie Dyscyplinarnej, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wyznacza do

rozpoznawania spraw w innej izbie na okres 5 lat.

§ 5. Wymierzenie kary, o której mowa w § 1 pkt 5, pociąga za sobą utratę

możliwości ponownego powołania ukaranego na urząd sędziego.

§ 6. W przypadku przewinienia dyscyplinarnego lub wykroczenia mniejszej

wagi sąd dyscyplinarny może odstąpić od wymierzenia kary.

Art. 76. § 1. Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego podejmuje

czynności wyjaśniające na żądanie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Prezesa

Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej, Kolegium Sądu

Najwyższego, Prokuratora Generalnego, Prokuratora Krajowego, lub z własnej

inicjatywy, po wstępnym wyjaśnieniu okoliczności niezbędnych do ustalenia

znamion przewinienia, a także złożeniu wyjaśnień przez sędziego, chyba że

złożenie tych wyjaśnień nie jest możliwe. Czynności wyjaśniające powinny być

przeprowadzone w terminie 30 dni od dnia podjęcia pierwszej czynności przez

Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego.

§ 2. Po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających, jeżeli zachodzą

podstawy do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, Rzecznik Dyscyplinarny

Sądu Najwyższego wszczyna postępowanie dyscyplinarne i przedstawia sędziemu

na piśmie zarzuty. Po przedstawieniu zarzutów obwiniony, w terminie 14 dni, może

złożyć wyjaśnienia oraz zgłosić wnioski o przeprowadzenie dowodów.

§ 3. Po upływie terminu, o którym mowa w § 2, a w razie potrzeby po

przeprowadzeniu dalszych dowodów, Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego

składa wniosek o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego

pierwszej instancji. Wniosek powinien zawierać dokładne określenie czynu, który

jest przedmiotem postępowania, wykaz dowodów uzasadniających wniosek oraz

uzasadnienie.

13.02.2020

©Telksinoe s. 42/64

§ 4. Jeżeli Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego nie znajduje podstaw

do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego na żądanie uprawnionego organu,

wydaje postanowienie o odmowie jego wszczęcia. Odpis postanowienia doręcza się

organom, o których mowa w § 1, oraz Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

W terminie 30 dni od dnia doręczenia tego postanowienia każdemu organowi,

o którym mowa w § 1, służy zażalenie do sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji.

§ 5. Jeżeli Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego nie znajduje podstaw

do złożenia wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej, wydaje postanowienie

o umorzeniu postępowania dyscyplinarnego. Odpis postanowienia doręcza się

obwinionemu, organom, o których mowa w § 1, oraz Prezydentowi

Rzeczypospolitej Polskiej. W terminie 30 dni od dnia doręczenia tego

postanowienia każdemu organowi, o którym mowa w § 1, służy zażalenie do sądu

dyscyplinarnego pierwszej instancji.

§ 6. Zażalenie powinno być rozpoznane w terminie 14 dni od dnia jego

wniesienia do sądu. W przypadku uchylenia zaskarżonego postanowienia,

wskazania sądu dyscyplinarnego co do dalszego postępowania są wiążące dla

Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego.

§ 7. Od orzeczeń dyscyplinarnych nie przysługuje kasacja.

§ 8. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może wyznaczyć z grona sędziów

Sądu Najwyższego, sędziów sądów powszechnych lub sędziów sądów wojskowych

Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego do prowadzenia określonej sprawy

dotyczącej sędziego Sądu Najwyższego. W sprawie przewinień dyscyplinarnych

wyczerpujących znamiona umyślnych przestępstw ściganych z oskarżenia

publicznego lub umyślnych przestępstw skarbowych, Prezydent Rzeczypospolitej

Polskiej może wyznaczyć Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego także

spośród prokuratorów Prokuratury Krajowej wskazanych przez Prokuratora

Krajowego. Wyznaczenie Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego jest

równoznaczne z żądaniem podjęcia czynności wyjaśniających. Nadzwyczajny

Rzecznik Dyscyplinarny może wszcząć postępowanie dyscyplinarne albo wstąpić

do toczącego się postępowania. Wyznaczenie Nadzwyczajnego Rzecznika

Dyscyplinarnego wyłącza Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego lub jego

zastępcę od podejmowania czynności w sprawie. W uzasadnionych przypadkach,

w szczególności śmierci lub przedłużającej się przeszkody w pełnieniu funkcji

13.02.2020

©Telksinoe s. 43/64

Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego, Prezydent Rzeczypospolitej

Polskiej wyznacza w miejsce tej osoby innego sędziego albo prokuratora. Do

czynności podejmowanych przez Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego

przepisy § 1–6 stosuje się odpowiednio. Funkcja Nadzwyczajnego Rzecznika

Dyscyplinarnego wygasa z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia o odmowie

wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, umorzeniu postępowania

dyscyplinarnego albo uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie

dyscyplinarne.

§ 9. Jeżeli Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przewinień

dyscyplinarnych wyczerpujących znamiona umyślnych przestępstw ściganych

z oskarżenia publicznego lub umyślnych przestępstw skarbowych, nie wyznaczył

Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego, o którym mowa w § 8, w terminie

30 dni od dnia złożenia żądania, o którym mowa w § 1, Minister Sprawiedliwości,

w przypadku gdy zamierza wyznaczyć Nadzwyczajnego Rzecznika

Dyscyplinarnego, zawiadamia o tym zamiarze Prezydenta Rzeczypospolitej

Polskiej. Jeżeli Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nie wyznaczy

Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego w terminie 30 dni od dnia

otrzymania zawiadomienia Ministra Sprawiedliwości, Minister Sprawiedliwości

może wyznaczyć Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego.

§ 10. Jeżeli po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających albo złożeniu

wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego w sprawie

przewinienia dyscyplinarnego wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa

ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego przestępstwa skarbowego

okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia czyn można zakwalifikować

według innego przepisu prawnego, a wcześniej powołany przez Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej Nadzwyczajny Rzecznik Dyscyplinarny jest

prokuratorem, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wyznacza Nadzwyczajnego

Rzecznika Dyscyplinarnego z grona sędziów Sądu Najwyższego, sędziów sądów

powszechnych lub sędziów sądów wojskowych do prowadzenia sprawy dotyczącej

sędziego Sądu Najwyższego. Czynności wyjaśniających oraz dowodów

przeprowadzonych przed złożeniem wniosku o rozpoznanie sprawy do sądu

dyscyplinarnego nie przeprowadza się ponownie.

13.02.2020

©Telksinoe s. 44/64

§ 11. Jeżeli po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających albo złożeniu

wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego w sprawie

przewinienia dyscyplinarnego wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa

ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego przestępstwa skarbowego

okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia czyn można zakwalifikować

według innego przepisu prawnego, a wcześniej powołany przez Ministra

Sprawiedliwości Nadzwyczajny Rzecznik Dyscyplinarny jest prokuratorem ,

Minister Sprawiedliwości wyznacza Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego

z grona sędziów Sądu Najwyższego, sędziów sądów powszechnych lub sędziów

sądów wojskowych do prowadzenia sprawy dotyczącej sędziego Sądu

Najwyższego. Czynności wyjaśniających oraz dowodów przeprowadzonych przed

złożeniem wniosku o rozpoznanie sprawy do sądu dyscyplinarnego nie

przeprowadza się ponownie.

Rozdział 8

Postępowanie przed Sądem Najwyższym

Art. 77. § 1. Sąd Najwyższy orzeka w składzie 3 sędziów, chyba że ustawa

stanowi inaczej.

§ 2. Sąd Najwyższy w Izbie Dyscyplinarnej, w sprawach, w których ustawa

nie określa składu, orzeka na posiedzeniu w składzie 1 sędziego, chyba że Prezes

kierujący pracą tej izby zarządzi rozpoznanie sprawy w składzie 3 sędziów.

Art. 78. W sprawach, o których mowa w art. 55 § 1 i 2, orzeka sąd

dyscyplinarny w składzie 3 sędziów Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego.

Art. 79. Sprawy z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych dotyczące

sędziów Sądu Najwyższego oraz sprawy z zakresu przeniesienia sędziego Sądu

Najwyższego w stan spoczynku rozpoznaje:

1) w pierwszej instancji – Sąd Najwyższy w składzie 1 sędziego Izby

Dyscyplinarnej;

2) w drugiej instancji – Sąd Najwyższy w składzie 3 sędziów Izby

Dyscyplinarnej.

Art. 80. § 1. Przydziału spraw i wyznaczenia składu orzekającego dokonuje

Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą danej izby.

13.02.2020

©Telksinoe s. 45/64

§ 2. Sprawy rozpoznaje się według kolejności wpływu do Sądu Najwyższego,

chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. W szczególnie uzasadnionych

przypadkach Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą danej izby może zarządzić

rozpoznanie sprawy poza kolejnością.

Art. 81. W składzie orzekającym Sądu Najwyższego może brać udział tylko

1 sędzia delegowany do pełnienia czynności sędziowskich w Sądzie Najwyższym.

Sędzia delegowany nie może być przewodniczącym składu orzekającego.

Art. 82. 1. Jeżeli Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację lub inny środek

odwoławczy, poweźmie poważne wątpliwości co do wykładni przepisów prawa

będących podstawą wydanego rozstrzygnięcia, może odroczyć rozpoznanie sprawy

i przedstawić zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi 7 sędziów tego

sądu.

§ 2. Sąd Najwyższy, rozpoznając sprawę, w której występuje zagadnienie

prawne dotyczące niezawisłości sędziego lub niezależności sądu, odracza jej

rozpoznanie i przedstawia to zagadnienie do rozstrzygnięcia składowi całej Izby

Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego.

§ 3. Jeżeli Sąd Najwyższy, rozpoznając wniosek, o którym mowa

w art. 26 § 2, poweźmie poważne wątpliwości co do wykładni przepisów prawa

mających być podstawą orzeczenia, może odroczyć rozpoznanie wniosku i

przedstawić zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi całej Izby Kontroli

Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego.

§ 4. Podejmując uchwałę, o której mowa w § 2 lub 3, Izba Kontroli

Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych nie jest związana uchwałą innego składu Sądu

Najwyższego, choćby uzyskała ona moc zasady prawnej.

§ 5. Uchwała składu całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych

Sądu Najwyższego podjęta na podstawie § 2 lub 3 wiąże wszystkie składy Sądu

Najwyższego. Odstąpienie od uchwały mającej moc zasady prawnej wymaga

ponownego rozstrzygnięcia w drodze uchwały przez pełny skład Sądu

Najwyższego, do podjęcia której wymagana jest obecność co najmniej 2/3 liczby

sędziów każdej z izb. Przepisu art. 88 nie stosuje się.

Art. 83. § 1. Jeżeli w orzecznictwie sądów powszechnych, sądów

wojskowych lub Sądu Najwyższego ujawnią się rozbieżności w wykładni

13.02.2020

©Telksinoe s. 46/64

przepisów prawa będących podstawą ich orzekania, Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego lub Prezes Sądu Najwyższego może, w celu zapewnienia jednolitości

orzecznictwa, przedstawić wniosek o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego

Sądowi Najwyższemu w składzie 7 sędziów lub innym odpowiednim składzie.

§ 2. Z wnioskiem, o którym mowa w § 1, mogą wystąpić również Prokurator

Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz, w zakresie swojej właściwości,

Prezes Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, Rzecznik Praw Dziecka,

Rzecznik Praw Pacjenta, Przewodniczący Rady Dialogu Społecznego,

Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, Rzecznik Finansowy i Rzecznik

Małych i Średnich Przedsiębiorców.

Art. 84. Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego oraz uchwała

Sądu Najwyższego wymagają pisemnego uzasadnienia.

Art. 85. § 1. O posiedzeniu pełnego składu Sądu Najwyższego lub składu

izby albo połączonych izb zawiadamia się Prokuratora Generalnego.

§ 2. O posiedzeniu Sądu Najwyższego wyznaczonym w celu rozstrzygnięcia

zagadnienia prawnego zawiadamia się ponadto obrońców oraz pełnomocników

w osobach adwokatów i radców prawnych, a także osoby uprawnione do

sporządzania skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych.

§ 3. W posiedzeniu, w zastępstwie Prokuratora Generalnego, może brać

udział zastępca Prokuratora Generalnego, prokurator Prokuratury Krajowej lub

prokurator innej jednostki organizacyjnej prokuratury, delegowany do

wykonywania czynności w Prokuraturze Krajowej, wyznaczony przez Prokuratora

Generalnego lub jego zastępcę do udziału w posiedzeniach Sądu Najwyższego.

§ 4. Niestawiennictwo na posiedzeniu osób, o których mowa w § 1–3, o ile

zostały prawidłowo powiadomione, nie wstrzymuje postępowania.

§ 5. Prezes Sądu Najwyższego może zobowiązać podmioty zawiadomione

o posiedzeniu, do przedstawienia na piśmie przed posiedzeniem wniosków co do

kierunku rozstrzygnięcia przedstawionego zagadnienia.

Art. 86. § 1. Jeżeli skład Sądu Najwyższego uzna, że przedstawione

zagadnienie wymaga wyjaśnienia, a rozbieżności – rozstrzygnięcia, podejmuje

uchwałę, w przeciwnym razie odmawia jej podjęcia, a jeżeli podjęcie uchwały stało

się zbędne – umarza postępowanie.

13.02.2020

©Telksinoe s. 47/64

§ 2. Jeżeli skład 7 sędziów Sądu Najwyższego uzna, że znaczenie dla praktyki

sądowej lub powaga występujących wątpliwości to uzasadnia, może zagadnienie

prawne lub wniosek o podjęcie uchwały przedstawić składowi całej izby, natomiast

izba – składowi 2 lub większej liczby połączonych izb albo pełnemu składowi Sądu

Najwyższego.

Art. 87. § 1. Uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego, składu

połączonych izb oraz składu całej izby, z chwilą ich podjęcia, uzyskują moc zasad

prawnych. Skład 7 sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy zasady

prawnej.

§ 2. Uchwały, które uzyskały moc zasad prawnych, są publikowane wraz

z uzasadnieniem w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Sądu

Najwyższego.

Art. 88. § 1. Jeżeli jakikolwiek skład Sądu Najwyższego zamierza odstąpić

od zasady prawnej, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia

składowi całej izby.

§ 2. Odstąpienie od zasady prawnej uchwalonej przez izbę, połączone izby

albo pełny skład Sądu Najwyższego, wymaga ponownego rozstrzygnięcia w drodze

uchwały odpowiednio przez właściwą izbę, połączone izby lub pełny skład Sądu

Najwyższego.

§ 3. Jeżeli skład jednej izby Sądu Najwyższego zamierza odstąpić od zasady

prawnej uchwalonej przez inną izbę, rozstrzygnięcie następuje w drodze uchwały

obu izb. Izby mogą przedstawić zagadnienie prawne do rozpoznania przez pełny

skład Sądu Najwyższego.

Art. 89. § 1. Jeżeli jest to konieczne dla zapewnienia zgodności z zasadą

demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady

sprawiedliwości społecznej, od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego lub

sądu wojskowego kończącego postępowanie w sprawie może być wniesiona skarga

nadzwyczajna, o ile:

1) orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela

określone w Konstytucji lub

2) orzeczenie w sposób rażący narusza prawo przez błędną jego wykładnię lub

niewłaściwe zastosowanie, lub

13.02.2020

©Telksinoe s. 48/64

3) zachodzi oczywista sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w

sprawie materiału dowodowego

– a orzeczenie nie może być uchylone lub zmienione w trybie innych

nadzwyczajnych środków zaskarżenia.

§ 2. Skargę nadzwyczajną może wnieść Prokurator Generalny, Rzecznik Praw

Obywatelskich oraz, w zakresie swojej właściwości, Prezes Prokuratorii Generalnej

Rzeczypospolitej Polskiej, Rzecznik Praw Dziecka, Rzecznik Praw Pacjenta,

Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, Rzecznik Finansowy, Rzecznik

Małych i Średnich Przedsiębiorców i Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

§ 3. Skargę nadzwyczajną wnosi się w terminie 5 lat od dnia

uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli od orzeczenia została

wniesiona kasacja albo skarga kasacyjna – w terminie roku od dnia ich rozpoznania.

Niedopuszczalne jest uwzględnienie skargi nadzwyczajnej na niekorzyść

oskarżonego wniesionej po upływie roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

a jeżeli od orzeczenia została wniesiona kasacja albo skarga kasacyjna – po upływie

6 miesięcy od dnia jej rozpoznania.

§ 4. Jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w § 1, a zaskarżone orzeczenie

wywołało nieodwracalne skutki prawne, w szczególności jeżeli od dnia

uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia upłynęło 5 lat, a także jeżeli

uchylenie orzeczenia naruszyłoby międzynarodowe zobowiązania

Rzeczypospolitej Polskiej, Sąd Najwyższy ogranicza się do stwierdzenia wydania

zaskarżonego orzeczenia z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z

powodu których wydał takie rozstrzygnięcie, chyba że zasady lub wolności i prawa

człowieka i obywatela określone w Konstytucji przemawiają za wydaniem

rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 91 § 1.

Art. 90. § 1. Od tego samego orzeczenia w interesie tej samej strony skarga

nadzwyczajna może być wniesiona tylko raz.

§ 2. Skargi nadzwyczajnej nie można oprzeć na zarzutach, które były

przedmiotem rozpoznawania skargi kasacyjnej lub kasacji przyjętej do rozpoznania

przez Sąd Najwyższy.

§ 3. Skarga nadzwyczajna nie jest dopuszczalna od wyroku ustalającego

nieistnienie małżeństwa, orzekającego unieważnienie małżeństwa albo rozwód,

13.02.2020

©Telksinoe s. 49/64

jeżeli choćby jedna ze stron po uprawomocnieniu się takiego orzeczenia zawarła

związek małżeński, oraz od postanowienia o przysposobieniu.

§ 4. Skarga nadzwyczajna nie jest dopuszczalna w sprawach o wykroczenia

i wykroczenia skarbowe.

Art. 91. § 1. W przypadku uwzględnienia skargi nadzwyczajnej, Sąd

Najwyższy uchyla zaskarżone orzeczenie w całości lub w części i stosownie do

wyników postępowania orzeka co do istoty sprawy albo przekazuje sprawę do

ponownego rozpoznania właściwemu sądowi, w razie potrzeby uchylając także

orzeczenie sądu pierwszej instancji, albo umarza postępowanie. Sąd Najwyższy

oddala skargę nadzwyczajną, jeżeli stwierdzi brak podstawy do uchylenia

zaskarżonego orzeczenia.

§ 2. Jeżeli Sąd Najwyższy przy rozpatrywaniu skargi nadzwyczajnej uzna, że

przyczyną naruszenia przez orzeczenie zasad lub wolności i praw człowieka

i obywatela, określonych w Konstytucji, jest niezgodność ustawy z Konstytucją,

występuje z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego. Sąd Najwyższy

może zawiesić postępowanie z urzędu jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od

wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Art. 92. Sąd Najwyższy może zażądać sporządzenia uzasadnienia, jeżeli nie

zawiera go zaskarżone orzeczenie.

Art. 93. § 1. Jeżeli Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego lub Prezes Sądu

Najwyższego uzna, że ochrona praworządności i sprawiedliwości społecznej to

uzasadnia, zwłaszcza w przypadku rozpatrywania skargi nadzwyczajnej, może

powołać uczestnika postępowania występującego w charakterze rzecznika interesu

społecznego, w szczególności osobę spełniającą wymagania do pełnienia urzędu na

stanowisku sędziego Sądu Najwyższego. Rzecznik interesu społecznego zmierza

do urzeczywistnienia się zasad praworządności i sprawiedliwości społecznej.

§ 2. Rzecznika interesu społecznego zawiadamia się o posiedzeniu Sądu

Najwyższego w sprawie, do której został wyznaczony. Rzecznik interesu

społecznego może składać oświadczenia na piśmie, uczestniczyć w posiedzeniu i

wypowiadać się.

13.02.2020

©Telksinoe s. 50/64

Art. 94. § 1. Skargę nadzwyczajną rozpoznaje Sąd Najwyższy w składzie

2 sędziów Sądu Najwyższego orzekających w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej

i Spraw Publicznych oraz 1 ławnika Sądu Najwyższego.

§ 2. Jeżeli skarga nadzwyczajna dotyczy orzeczenia zapadłego w wyniku

postępowania, w którego toku orzeczenie wydał Sąd Najwyższy, sprawę

rozpoznaje Sąd Najwyższy w składzie 5 sędziów Sądu Najwyższego orzekających

w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oraz 2 ławników Sądu

Najwyższego.

§ 3. Jeżeli skład Sądu Najwyższego wskazany w § 1 lub 2 zamierza odstąpić

od zasady prawnej uchwalonej przez izbę Sądu Najwyższego, przedstawia powstałe

zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi:

1) całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych – jeżeli zamierza

odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez skład Izby Kontroli

Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych; rozstrzygnięcie następuje w drodze

uchwały składu całej izby;

2) Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oraz izby, która uchwaliła

zasadę prawną – jeżeli zamierza odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez

skład izby innej niż Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych;

rozstrzygnięcie następuje w drodze uchwały całych składów obu izb.

§ 4. W przypadku wskazanym w § 3 pkt 2 przepis art. 88 § 3 zdanie drugie

stosuje się odpowiednio.

Art. 95. W zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy do skargi

nadzwyczajnej, w tym postępowania w sprawie tej skargi, stosuje się w zakresie spraw:

1) cywilnych – przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks

postępowania cywilnego dotyczące skargi kasacyjnej, z wyłączeniem

art. 3984 § 2 oraz art. 3989;

2) karnych – przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania

karnego dotyczące kasacji.

Art. 96. § 1. Sąd Najwyższy na wniosek Prokuratora Generalnego

unieważnia prawomocne orzeczenie wydane w sprawie, która w chwili orzekania

ze względu na osobę nie podlegała orzecznictwu sądów polskich lub w której

13.02.2020

©Telksinoe s. 51/64

w chwili orzekania droga sądowa była niedopuszczalna, jeżeli orzeczenie to nie

może być wzruszone w trybie przewidzianym w ustawach o postępowaniach sądowych.

§ 2. Wniosek powinien czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma

procesowego i zawierać:

1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiony, ze wskazaniem zakresu zaskarżenia;

2) przytoczenie podstaw wniosku oraz ich uzasadnienie;

3) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w trybie przewidzianym

we właściwej ustawie o postępowaniu sądowym nie jest możliwe;

4) wniosek o unieważnienie zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli orzeczenie to

zostało wydane przez sąd drugiej instancji – również wniosek o unieważnienie

poprzedzającego je orzeczenia sądu pierwszej instancji.

§ 3. Do wniosku – oprócz jego odpisów dla doręczenia ich uczestniczącym

w sprawie osobom – Prokurator Generalny dołącza dwa odpisy przeznaczone do

akt Sądu Najwyższego.

§ 4. Sąd Najwyższy rozpoznaje wniosek na posiedzeniu niejawnym, chyba że

Prokurator Generalny domagał się rozpoznania wniosku na rozprawie albo

przemawiają za tym inne ważne względy.

§ 5. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy oddala wniosek albo unieważnia

zaskarżone orzeczenie. W przypadku uwzględnienia wniosku, jeżeli orzeczenie

zostało wydane przez sąd drugiej instancji, Sąd Najwyższy unieważnia również

orzeczenie sądu pierwszej instancji.

§ 6. Postanowienie Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem doręcza się

Prokuratorowi Generalnemu oraz stronom bądź uczestnikom postępowania,

w którym zostało wydane zaskarżone orzeczenie.

§ 7. W sprawach nieuregulowanych w § 1–6 do postępowania

o unieważnienie orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia

17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej albo

ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego o kasacji.

Art. 97. § 1. Sąd Najwyższy, w przypadku stwierdzenia przy rozpoznawaniu

sprawy oczywistej obrazy przepisów – niezależnie od innych uprawnień – wytyka

uchybienie właściwemu sądowi. Przed wytknięciem uchybienia obowiązany jest

13.02.2020

©Telksinoe s. 52/64

pouczyć sędziego lub sędziów wchodzących w skład sądu orzekającego

o możliwości złożenia na piśmie wyjaśnień w terminie 7 dni. Stwierdzenie

i wytknięcie uchybienia nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

§ 2. O wytknięciu uchybienia Sąd Najwyższy zawiadamia prezesa

właściwego sądu.

§ 3. Sąd Najwyższy, w przypadku wytknięcia uchybienia, może zwrócić się

z wnioskiem o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego.

Sądem dyscyplinarnym pierwszej instancji jest Sąd Najwyższy.

Art. 97a. § 1. Nadzór nad przetwarzaniem danych osobowych w

postępowaniach sądowych wykonuje Krajowa Rada Sądownictwa.

§ 2. Do nadzoru, o którym mowa w § 1, przepisy art. 175dd § 2 i 3 oraz działu

I rozdziału 5a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów

powszechnych stosuje się odpowiednio.

Rozdział 9

Kancelaria Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Kancelaria Prezesa Sądu

Najwyższego kierującego pracą

Izby Dyscyplinarnej oraz Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego

Art. 98. § 1. W Sądzie Najwyższym działa Kancelaria Pierwszego Prezesa

Sądu Najwyższego, Kancelaria Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby

Dyscyplinarnej oraz Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego.

§ 2. Regulamin Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Biura

Studiów i Analiz Sądu Najwyższego określa Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego

po zasięgnięciu opinii Kolegium Sądu Najwyższego.

§ 3. Regulamin Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby

Dyscyplinarnej określa Prezes kierujący pracą tej izby, po zasięgnięciu opinii

Kolegium Sądu Najwyższego.

Art. 99. § 1. Kancelaria Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wykonuje

zadania związane z wykonywaniem przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego

czynności w zakresie funkcjonowania Sądu Najwyższego, w szczególności

w zakresie spraw finansowych, kadrowych i administracyjno-gospodarczych.

13.02.2020

©Telksinoe s. 53/64

§ 2. Kancelarią Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego kieruje Szef

Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, którego powołuje i odwołuje

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.

Art. 100. § 1. Kancelaria Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby

Dyscyplinarnej wykonuje zadania związane z wykonywaniem czynności przez

Prezesa kierującego pracą tej izby w zakresie jej funkcjonowania, w szczególności

w zakresie spraw finansowych, kadrowych i administracyjno-gospodarczych.

§ 2. Kancelarią Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby

Dyscyplinarnej kieruje Szef Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego kierującego

pracą Izby Dyscyplinarnej, którego powołuje i odwołuje Prezes kierujący pracą tej izby.

Art. 101. § 1. Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego wykonuje

w szczególności zadania związane z pełnieniem przez Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego oraz Sąd Najwyższy funkcji związanych z pieczą nad zgodnością

z prawem i jednolitością orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych oraz

oceną spójności i jednolitości prawa stosowanego przez sądy, w tym w zakresie

orzecznictwa dyscyplinarnego.

§ 2. Biurem Studiów i Analiz Sądu Najwyższego kieruje Dyrektor Biura

Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, którego powołuje i odwołuje Pierwszy Prezes

Sądu Najwyższego.

Art. 102. § 1. Czynności w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego lub upoważniona przez niego osoba.

§ 2. Czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w stosunku do osób

wykonujących czynności służbowe w Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego

kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej dokonuje Prezes kierujący pracą tej izby lub

upoważniona przez niego osoba.

Art. 103. § 1. Wynagrodzenie Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego oraz Szefa Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą

Izby Dyscyplinarnej jest ustalane na podstawie przepisów o wynagrodzeniu osób

zajmujących kierownicze stanowiska państwowe w zakresie dotyczącym

sekretarza stanu.

13.02.2020

©Telksinoe s. 54/64

§ 2. Wynagrodzenie członków Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego

niebędących sędziami jest równe wynagrodzeniu zasadniczemu sędziego sądu

apelacyjnego w stawce podstawowej, z tym że wynagrodzenie to podwyższa się

o wartość składki obciążającej pracownika z tytułu podlegania obowiązkowi

ubezpieczenia społecznego.

§ 3. Osoby, o których mowa w § 2, mogą podejmować dodatkowe

zatrudnienie lub inne zajęcie lub sposób zarobkowania wyłącznie za zgodą

Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Zgoda może być cofnięta w każdym czasie.

§ 4. W związku z pełnioną funkcją członkowi Biura Studiów i Analiz Sądu

Najwyższego przysługuje dodatek funkcyjny.

§ 5. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia,

stawki dodatku funkcyjnego członków Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego

mając na uwadze rodzaj oraz zakres zadań związanych z pełnioną funkcją.

Rozdział 10

Zmiany w przepisach

Art. 104–110. (pominięte)6)

Rozdział 11

Przepisy przejściowe i dostosowujące

Art. 111. § 1. (uchylony)

§ 1a. (uchylony)

§ 1b. (uchylony)

§ 2. W terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy

sędzia Sądu Najwyższego może przejść w stan spoczynku, składając za

pośrednictwem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oświadczenie

Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 3. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy sędziowie orzekający w Izbie

Wojskowej przechodzą w stan spoczynku.

6)

Zamieszczone w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 kwietnia

2019 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o Sądzie Najwyższym (Dz. U. poz. 825).

13.02.2020

©Telksinoe s. 55/64

§ 4. Jeżeli stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego lub Prezesa

Sądu Najwyższego zostanie zwolnione po wejściu w życie niniejszej ustawy,

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzy kierowanie Sądem Najwyższym lub

izbą wskazanemu sędziemu Sądu Najwyższego do czasu powołania Pierwszego

Prezesa Sądu Najwyższego lub Prezesa Sądu Najwyższego.

§ 5. (uchylony)

Art. 111a. Sędzia Sądu Najwyższego, któremu w trybie określonym w art.

111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył kierowanie Sądem

Najwyższym lub izbą, wykonuje obowiązki i uprawnienia Pierwszego Prezesa

Sądu Najwyższego lub Prezesa Sądu Najwyższego określone w ustawie.

Art. 112. W okresie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy

przepisy wydane na podstawie art. 4 nie wymagają zaopiniowania przez Kolegium

Sądu Najwyższego.

Art. 112a. W okresie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może obwieszczać w Dzienniku Urzędowym

Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” liczbę wolnych stanowisk sędziów

przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego bez

zasięgnięcia opinii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

Art. 113. Postępowania w przedmiocie powołania do pełnienia urzędu na

stanowisku sędziego Sądu Najwyższego wszczęte i niezakończone przed dniem

wejścia w życie niniejszej ustawy podlegają umorzeniu, chyba że Krajowa Rada

Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosek

o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.

Art. 114. Minister Sprawiedliwości na wniosek sędziego kierującego Sądem

Najwyższym lub izbą Sądu Najwyższego, wskazanego przez Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej w trybie określonym w art. 111 § 4, może delegować

sędziego sądu powszechnego z co najmniej 10-letnim stażem pracy do pełnienia

obowiązków w Sądzie Najwyższym.

Art. 115. § 1. W okresie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy

skarga nadzwyczajna może być wniesiona od prawomocnych orzeczeń kończących

13.02.2020

©Telksinoe s. 56/64

postępowanie w sprawach, które uprawomocniły się po dniu 17 października

1997 r. Przepisu art. 89 § 3 zdanie pierwsze nie stosuje się.

§ 1a. Skarga nadzwyczajna od prawomocnego orzeczenia kończącego

postępowanie w sprawie, które uprawomocniło się przed wejściem w życie

niniejszej ustawy, może być wniesiona przez Prokuratora Generalnego lub

Rzecznika Praw Obywatelskich. Przepisu art. 89 § 2 nie stosuje się.

§ 2. Jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w art. 89 § 1, a zaskarżone

orzeczenie wywołało nieodwracalne skutki prawne, w szczególności jeżeli od dnia

uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia upłynęło 5 lat, a także jeżeli

uchylenie orzeczenia naruszyłoby międzynarodowe zobowiązania

Rzeczypospolitej Polskiej, Sąd Najwyższy ogranicza się do stwierdzenia wydania

zaskarżonego orzeczenia z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z

powodu których wydał takie rozstrzygnięcie, chyba że zasady lub wolności i prawa

człowieka i obywatela określone w Konstytucji przemawiają za wydaniem

rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 91 § 1.

Art. 116. § 1. Kadencje rzeczników dyscyplinarnych sędziów sądów

powszechnych, rzeczników dyscyplinarnych sędziów sądów wojskowych i ich

zastępców, powołanych na podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 106

i ustawy zmienianej w art. 108, w brzmieniu dotychczasowym, wygasają po

upływie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

§ 2. Rzecznicy dyscyplinarni i ich zastępcy, o których mowa w § 1, pełnią

obowiązki do czasu powołania rzeczników dyscyplinarnych i ich zastępców na

podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 106 i ustawy zmienianej w art. 108,

w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 117. § 1. Sędzia albo asesor sądowy, który w dniu wejścia w życie

niniejszej ustawy nie spełnia wymogu posiadania wyłącznie obywatelstwa

polskiego, powinien w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej

ustawy zrzec się obywatelstwa obcego państwa.

§ 2. W przypadku bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w § 1,

stosunek służbowy sędziego albo asesora sądowego wygasa.

§ 3. Sędzia albo asesor sądowy, który w dniu wejścia w życie niniejszej

ustawy nie spełnia wymogu posiadania wyłącznie obywatelstwa polskiego, może

13.02.2020

©Telksinoe s. 57/64

przed upływem terminu, o którym mowa w § 1, złożyć do Krajowej Rady

Sądownictwa wniosek o wyrażenie zgody na zajmowanie stanowiska

sędziowskiego pomimo posiadania obywatelstwa obcego państwa.

§ 4. Krajowa Rada Sądownictwa może wyrazić zgodę na zajmowanie

stanowiska sędziowskiego albo asesorskiego pomimo posiadania obywatelstwa

obcego państwa przez sędziego albo asesora sądowego, o którym mowa w § 1,

mając w szczególności na względzie okoliczności związane z nabyciem

obywatelstwa oraz konsekwencje wynikające z jego zrzeczenia się. Krajowa Rada

Sądownictwa wydaje uchwałę w terminie trzech miesięcy od dnia wpływu

wniosku. Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa odwołanie nie przysługuje.

§ 5. W przypadku złożenia wniosku, o którym mowa w § 3, i wydania przez

Krajową Radę Sądownictwa uchwały odmawiającej zgody na zajmowanie

stanowiska sędziowskiego pomimo posiadania obywatelstwa obcego państwa

sędzia albo asesor sądowy przedstawia Krajowej Radzie Sądownictwa, w terminie

2 miesięcy od dnia wydania uchwały, dokumenty potwierdzające podjęcie

czynności zmierzających do zrzeczenia się obywatelstwa obcego państwa. W

przypadku bezskutecznego upływu tego terminu stosunek służbowy sędziego albo

asesora sądowego wygasa.

Art. 118. Przepisy art. 36 § 1 pkt 3 i 8 stosuje się do osób powołanych do

pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego po dniu wejścia

w życie niniejszej ustawy.

Art. 119. Do sędziego, który przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy

został ukarany karą dyscyplinarną lub któremu dwukrotnie zwrócono uwagę

w trybie art. 37 § 4 ustawy zmienianej w art. 108 lub dwukrotnie wytknięto

uchybienie w trybie art. 40 ustawy zmienianej w art. 108, stosuje się przepis

art. 91a § 6 ustawy zmienianej w art. 108, w brzmieniu dotychczasowym, do czasu

ustania określonego w nim skutku.

Art. 120. Do czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej

ustawy stosuje się przepisy o przedawnieniu karalności przewinienia

dyscyplinarnego w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba że termin

przedawnienia upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

13.02.2020

©Telksinoe s. 58/64

Art. 121. Do czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej

ustawy stosuje się przepisy o odpowiedzialności dyscyplinarnej w brzmieniu

nadanym niniejszą ustawą, o ile przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie

upłynął termin do wniesienia kasacji.

Art. 122. Do postępowań dyscyplinarnych prowadzonych na podstawie:

1) ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze,

2) ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych,

3) ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach

lekarsko-weterynaryjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1479),

4) ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie,

5) ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (Dz. U. z 2016 r. poz. 1496),

6) ustawy zmienianej w art. 106,

7) ustawy zmienianej w art. 107,

8) ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych (Dz. U. z 2017

r. poz. 1314 i 2201),

9) ustawy zmienianej w art. 108,

10) ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz. U. z 2016 r.

poz. 2245 oraz z 2017 r. poz. 1524),

11) ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. z 2016 r. poz. 522

i 2020 oraz z 2017 r. poz. 836),

12) ustawy z dnia 1 lipca 2011 r. o samorządzie pielęgniarek i położnych (Dz. U.

poz. 1038, z późn. zm.7)),

13) ustawy zmienianej w art. 110,

14) ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (Dz. U. poz.

1994 oraz z 2017 r. poz. 599)

– stosuje się przepisy dotychczasowe do zakończenia postępowania wyjaśniającego

lub postępowania w instancji, w której się toczy.

7)

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 779, 1247 i 1650,

z 2014 r. poz. 1004, z 2015 r. poz. 1640 oraz z 2017 r. poz. 836.

13.02.2020

©Telksinoe s. 59/64

Art. 123. Czynności dokonane w postępowaniach dyscyplinarnych przed

dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pozostają w mocy o ile zostały dokonane

z zachowaniem przepisów dotychczasowych.

Art. 124. § 1. Postępowanie dyscyplinarne zakończone prawomocnym

orzeczeniem wydanym przez rzecznika dyscyplinarnego przed dniem wejścia

w życie niniejszej ustawy, można wznowić na wniosek Ministra Sprawiedliwości,

jeżeli w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje

uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło ono mieć wpływ na treść orzeczenia,

lub po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe okoliczności faktyczne lub dowody.

§ 2. Na postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające wniosek bez

rozpoznania przysługuje zażalenie do sądu dyscyplinarnego drugiej instancji.

§ 3. Uchylając postanowienie, o którym mowa w § 2, sąd dyscyplinarny

wskazuje powody uchylenia, a w miarę potrzeby także okoliczności, które należy

wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić. Wskazania te są dla rzecznika

dyscyplinarnego wiążące.

Art. 125. Prezes Rady Ministrów dokona, w drodze rozporządzenia,

przeniesienia planowanych dochodów i wydatków budżetowych, w tym

wynagrodzeń, z części budżetu odpowiadających sądom powszechnym oraz

powszechnym jednostkom organizacyjnym prokuratury do części odpowiadającej

Sądowi Najwyższemu z przeznaczeniem na powołanie i funkcjonowanie nowych

izb w Sądzie Najwyższym, powołanie do tych izb sędziów Sądu Najwyższego oraz

wybór i funkcjonowanie ławników Sądu Najwyższego.

Art. 126. § 1. Wybór ławników Sądu Najwyższego pierwszej kadencji Senat

przeprowadza w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

§ 2. W terminie miesiąca od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy Pierwsz y

Prezes Sądu Najwyższego albo sędzia Sądu Najwyższego, któremu w trybie

określonym w art. 111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył

kierowanie Sądem Najwyższym, ustala liczbę ławników Sądu Najwyższego.

§ 3. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego albo sędzia kierujący Sądem

Najwyższym, wskazany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w trybie

określonym w art. 111 § 4, podaje liczbę ławników Sądu Najwyższego do wiadomości

13.02.2020

©Telksinoe s. 60/64

Marszałka Senatu najpóźniej w dniu następującym po dniu jej ustalenia.

§ 4. Pierwsza kadencja ławników Sądu Najwyższego rozpoczyna się w dniu

złożenia ślubowania przez ławników Sądu Najwyższego i kończy się z dniem

31 grudnia 2021 r.

Art. 127. § 1. Do dnia rozpoczęcia pierwszej kadencji ławników Sądu

Najwyższego obowiązki ławników Sądu Najwyższego wykonują ławnicy wskazani

przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego albo sędziego Sądu Najwyższego,

któremu w trybie określonym w art. 111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

powierzył kierowanie Sądem Najwyższym, spośród ławników Sądu Okręgowego

w Warszawie oraz Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, którzy

zgłosili gotowość orzekania w Sądzie Najwyższym. Uprawnienia Pierwszego

Prezesa Sądu Najwyższego albo sędziego Sądu Najwyższego, któremu w trybie

określonym w art. 111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył

kierowanie Sądem Najwyższym w zakresie wskazania ławników orzekających w

postępowaniach określonych w art. 27 § 1 pkt 1 wykonuje sędzia, o którym mowa

w art. 130.

§ 2. W dniu następującym po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy Prezes

Sądu Okręgowego w Warszawie oraz Prezes Sądu Okręgowego Warszawa – Praga

w Warszawie zawiadamiają ławników Sądu Okręgowego w Warszawie oraz Sądu

Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie o możliwości orzekania przez nich

w postępowaniach dyscyplinarnych w Sądzie Najwyższym. W terminie 30 dni od

dnia wejścia w życie niniejszej ustawy ławnicy sądów okręgowych wskazani

w zdaniu pierwszym mogą zgłosić gotowość orzekania w sprawach

dyscyplinarnych Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego albo sędziemu Sądu

Najwyższego, któremu w trybie określonym w art. 111 § 4 Prezydent

Rzeczypospolitej Polskiej powierzył kierowanie Sądem Najwyższym.

§ 3. Wyznaczając ławników, o których mowa w § 1, Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego albo sędzia Sądu Najwyższego, któremu w trybie określonym w art.

111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył kierowanie Sądem

Najwyższym, oraz sędzia, o którym mowa w art. 130, współdziałają z Prezesem

Sądu Okręgowego w Warszawie oraz Prezesem Sądu Okręgowego Warszawa –

Praga w Warszawie, tak aby nie doszło do zakłócenia czynności z udziałem tych

13.02.2020

©Telksinoe s. 61/64

ławników prowadzonych odpowiednio w Sądzie Okręgowym w Warszawie oraz

Sądzie Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie.

§ 4. Do ławników, o których mowa w § 1, przepis art. 63 § 6 stosuje się

odpowiednio.

§ 5. Po rozpoczęciu kadencji ławników Sądu Najwyższego, ławnik, o którym

mowa w § 1, może brać udział jedynie w rozpoznawaniu sprawy rozpoczętej

wcześniej z jego udziałem, do czasu jej zakończenia.

Art. 128. Ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o:

1) Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu

Najwyższego – należy przez to rozumieć, odpowiednio, Izbę Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych albo Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw

Publicznych Sądu Najwyższego;

2) Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego – należy przez to rozumieć Izbę Karną

Sądu Najwyższego.

Art. 129. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie:

1) art. 23 ustawy uchylanej w art. 135 zachowują moc do dnia wejścia w życie

przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4 niniejszej ustawy,

2) art. 70 § 5 ustawy uchylanej w art. 135 zachowują moc do dnia wejścia

w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie

art. 103 § 5 niniejszej ustawy

– nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

Art. 129a. § 1. Przepis art. 37 § 1 stosuje się do sędziów Sądu Najwyższego,

którzy objęli stanowisko sędziego Sądu Najwyższego po dniu wejścia w życie

ustawy z dnia 21 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym (Dz. U.

poz. 2507)8).

§ 2. Do sędziów Sądu Najwyższego, którzy objęli stanowisko sędziego Sądu

Najwyższego przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 21 listopada 2018 r. o

zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym (Dz. U. poz. 2507)8) stosuje się przepis

art. 30 ustawy uchylanej w art. 135.

8)

Ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.

13.02.2020

©Telksinoe s. 62/64

Art. 130. Do dnia powołania Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą

Izby Dyscyplinarnej obowiązki tego prezesa wykonuje najstarszy wiekiem sędzia

powołany na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego orzekającego w Izbie

Dyscyplinarnej.

Art. 131. Sędziowie zajmujący w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy

stanowiska w innych izbach Sądu Najwyższego mogą zostać przeniesieni na

stanowiska w Izbie Dyscyplinarnej. Do dnia obsadzenia po raz pierwszy wszystkich

stanowisk sędziów Sądu Najwyższego w Izbie Dyscyplinarnej, sędzia zajmujący

stanowisko w innej izbie Sądu Najwyższego składa wniosek o przeniesienie na

stanowisko w Izbie Dyscyplinarnej do Krajowej Rady Sądownictwa, po uzyskaniu

zgody Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Prezesa Sądu Najwyższego

kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej oraz izby, w której zajmuje stanowisko

sędzia składający wniosek o przeniesienie. Do pełnienia urzędu na stanowisku

sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Dyscyplinarnej, do dnia obsadzenia po raz

pierwszy wszystkich stanowisk w tej izbie, powołuje Prezydent Rzeczypospolitej

Polskiej, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.

Art. 132. Niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 2 lat od wejścia

w życie niniejszej ustawy, Sąd Najwyższy opublikuje w Biuletynie Informacji

Publicznej na stronie podmiotowej Sądu Najwyższego orzeczenia wraz z uzasadnieniami

wydane przez Sąd Najwyższy przed wejściem w życie niniejszej ustawy.

Art. 133. § 1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy znosi się Izbę Pracy,

Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych oraz Izbę Wojskową.

§ 2. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy tworzy się Izbę Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych, Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych

oraz Izbę Dyscyplinarną.

§ 3. Sprawy wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej

ustawy, rozpatrywane przez Izbę Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw

Publicznych oraz Izbę Wojskową przejmują i prowadzą izby właściwe w tych

sprawach na podstawie przepisów art. 23–27.

Art. 134. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy sędziowie Sądu Najwyższego

orzekający w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych stają się sędziami

orzekającymi w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

13.02.2020

©Telksinoe s. 63/64

Rozdział 12

Przepisy końcowe

Art. 135. Traci moc ustawa z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym

(Dz. U. z 2016 r. poz. 1254, 2103 i 2261, z 2017 r. poz. 38 i 1452 oraz z 2018 r. poz. 3).

Art. 136. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia 9).

9)

Ustawa została ogłoszona w dniu 2 stycznia 2018 r.

13.02.2020

©Telksinoe s. 64/64

Załącznik do ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r.

Tabela mnożników służących do ustalenia wysokości dodatków funkcyjnych

Lp. Stanowisko Mnożnik

1 Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego 1,2

2 Prezes Sądu Najwyższego 1,0

Przewodniczący wydziału, Rzecznik Dyscyplinarny Sądu

3 0,7

Najwyższego, Nadzwyczajny Rzecznik Dyscyplinarny

Rzecznik Prasowy, zastępca przewodniczącego wydziału, Zastępca

4 0,5

Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego

13.02.2020